Τίποτα δεν ξεχνιέται, όταν η οργή γίνεται δύναμη για την ανατροπή!

Στο εξώφυλλο του τεύχους απαριθμούμε κάποια από τα πιο «χτυπητά» παραδείγματα των τελευταίων ετών που αρκούν για να δείξουν ότι ξανά και ξανά, σε κάθε μεγάλη βροχή και χιονόπτωση, σε κάθε σεισμό, σε κάθε καύσωνα και πυρκαγιά, ζούμε το ίδιο, ουσιαστικά, αποτέλεσμα. Κάθε φορά οι ίδιες δικαιολογίες από τις κυβερνήσεις: «τα φαινόμενα ήταν πρωτοφανή», «οι μετεωρολόγοι δεν μας προειδοποίησαν έγκαιρα», «φταίει η κλιματική αλλαγή» κλπ. Κάθε φορά οι ίδιες κατηγορίες από την εκάστοτε αξιωματική αντιπολίτευση: «Είσαστε ανίκανοι», «εμείς θα τα είχαμε καταφέρει καλύτερα», «παραιτηθείτε». Ώσπου να έρθει η ώρα της εναλλαγής και στην επόμενη καταστροφή να ακούσουμε ξανά τα ίδια, αλλά με αντεστραμμένους ρόλους…

• Αν φταίει η ανικανότητα κάποιων πολιτικών, τότε γιατί βλέπουμε τα ίδια αποτελέσματα με όλες τις κυβερνήσεις; Ένας ικανός πολιτικός δεν βρέθηκε τόσα χρόνια;
• Αν φταίει η «κλιματική αλλαγή» που προκαλεί πιο έντονα φαινόμενα από ότι στο παρελθόν, τότε γιατί αφήνουν τον κόσμο να τα αντιμετωπίζει με τις υποδομές του παρελθόντος; Γιατί δεν προμηθεύονται σύγχρονα μέσα πρόγνωσης και παρακολούθησης των φαινομένων που υπάρχουν, ώστε να μην εκπλήσσονται που «έπεσε χιόνι ενώ ήταν μέρα»;
• Αν φταίει η νοοτροπία των Ελλήνων, τότε γιατί στις ΗΠΑ μένουν χωρίς ρεύμα και πεθαίνουν άνθρωποι αυτές τις μέρες από τον χιονιά, όπως το καλοκαίρι στη Γερμανία από τις πλημμύρες και πάει λέγοντας;
• Αν φταίει το ότι «δεν υπάρχει κράτος», τότε τι είναι αυτό που εκδικάζει σε χρόνο dt της προσφυγές των εργοδοτών και βγάζει 9 στις 10 απεργίες παράνομες; Τι είναι αυτό που έχει προλάβει να θεσπίσει πάνω από 250 αντιλαϊκούς νόμους μέσα σε 2,5 χρόνια; Τι είναι αυτό που στέλνει κάθε φορά τα ΜΑΤ να αντιμετωπίσουν όποιον «σηκώνει κεφάλι» και διεκδικεί το δίκιο του;

Ας προσπαθήσουμε να προσεγγίσουμε αυτό που πραγματικά φταίει, μέσα από κάποια χαρακτηριστικά «στιγμιότυπα» της τελευταίας κακοκαιρίας:

Αναμφίβολα, οι εικόνες με τα εκατοντάδες αυτοκίνητα και τους χιλιάδες ανθρώπους που εγκλωβίστηκαν για πάνω από 24 ώρες στην Αττική Οδό, θα κάνουν πολύ καιρό να ξεχαστούν. Τι να πει κανείς για τους ηλικιωμένους ανθρώπους, για άλλους με προβλήματα υγείας, για τα μικρά παιδιά που έπρεπε να το περάσουν αυτό;

Ας θυμηθούμε, όμως, κάποια πράγματα: όταν μιλάμε για την Αττική Οδό, μιλάμε για ένα από τα πιο «εμβληματικά έργα» των τελευταίων δεκαετιών στην Αττική και τη χώρα, για το «καμάρι» της «ιδιωτικής πρωτοβουλίας», της «σύμπραξης δημόσιου και ιδιωτικού τομέα» και της «ανταποδοτικότητας». Την Αττική Οδό, όπως και τόσους άλλους αυτοκινητόδρομους, τους έχουν κατασκευάσει μεγάλες ιδιωτικές εταιρείες, αφού πρώτα εισέπραξαν πακτωλούς χρημάτων του λαού ως επιδοτήσεις και από πάνω μας «γδέρνουν» κάθε μέρα με τα διόδια, τα οποία κάθε τόσο αυξάνονται με νόμους των κυβερνήσεων. Σε αυτούς τους σταθμούς διοδίων, οι οδηγοί  ενημερώνονταν εκείνη τη Δευτέρα ότι «όλα είναι καλά και μπορούν να περάσουν» και αφού «ακουμπούσαν» τα 2,80 ευρώ, τότε ξεκινούσε το «μαρτύριο»…

Λίγο αργά, λοιπόν, για την κυβέρνηση της ΝΔ τώρα που θυμήθηκε μερικά από τα παραπάνω προκειμένου να κρύψει τις δικές τις ευθύνες πίσω από αυτές τις εταιρείας, «φανερώνοντας» ίσως και ανταγωνισμούς που εξελίσσονται γύρω από το διαγωνισμό για την ανανέωση της σύμβασης παραχώρησης. Από την άλλη ο ΣΥΡΙΖΑ ξεπέρασε τον εαυτό του, λέγοντας ουσιαστικά αυτό που ούτε η εταιρεία δεν τόλμησε να πει: ότι δεν έχει καμία ευθύνη η Αττική Οδός, αλλά όλα είναι θέμα ανικανότητας της κυβέρνησης…

Και σε δρόμους, όμως, που δεν είναι ιδιωτικοποιημένοι, αλλά βρίσκονται στην άμεση δικαιοδοσία του κράτους, όπως η Κατεχάκη και η Μεσογείων (αν και αυτό αμφισβητήθηκε…) η κατάσταση δεν ήταν καλύτερη. Τα νοικιασμένα εκχιονιστικά με τα οποία αρέσκεται να φωτογραφίζεται ο Περιφερειάρχης ακόμα τα ψάχνουμε, ενώ, όπως αποκάλυψε η Λαϊκή Συσπείρωση Αττικής, η Περιφέρεια διαθέτει μόνο 3 δικά της εκχιονιστικά, εκ των οποίων το ένα είναι χαλασμένο…

Πολλοί ανακάλυψαν τώρα το πρόβλημα του κατακερματισμού των αρμοδιοτήτων μεταξύ κεντρικού κράτους, Περιφερειών, Δήμων, άλλων υπηρεσιών, που αντικειμενικά σε τέτοιες περιστάσεις δημιουργεί «μπάχαλο» και αδράνεια. Όμως αυτό δεν έγινε τυχαία, αντίθετα αποτελεί κατεύθυνση της ΕΕ και νόμους όλων των κυβερνήσεων, προκειμένου να εμπορευματοποιούνται λειτουργίες, η Τοπική Διοίκηση να λειτουργεί ως το «μακρύ χέρι» του κράτους που μοιράζει δουλειά σε ιδιωτικές επιχειρήσεις, τις οποίες, όταν χρειαστούν, τις ψάχνουμε. Ας τα θυμηθούμε αυτά στις επόμενες δημοτικές και περιφερειακές εκλογές, όταν θα βγουν στη «γύρα» οι διάφοροι «ακομμάτιστοι μάνατζερς» και θα ζητούν την ψήφο μας…

Οι δεκάδες τραυματισμοί, η πολύωρη ταλαιπωρία επιβατών της ΤΡΑΙΝΟΣΕ είναι αποτέλεσμα της απελευθέρωσης και ιδιωτικοποίησης του σιδηρόδρομου. Δεν θα μπορούσε, αλήθεια, το ιταλικό μονοπώλιο στο οποίο πούλησε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ την ΤΡΑΙΝΟΣΕ να εξασφαλίσει ανοιχτή γραμμή, να έχει εφεδρικό προσωπικό και μηχανές; Όπως αποδείχτηκε όχι, γιατί αυτό συνεπάγεται κόστος που αντιβαίνει τον στόχο της συνεχούς αύξησης της κερδοφορίας μιας καπιταλιστικής επιχείρησης. Και ας χρηματοδοτείται (και με ΣΥΡΙΖΑ και με ΝΔ) με 50 εκατομμύρια ευρώ το χρόνο από την τσέπη του ελληνικού λαού για τις υποτιθέμενες «άγονες γραμμές».

Αλλά και στα αστικά μέσα μεταφοράς στης Αθήνας, αυτά που έπρεπε να μείνουν σε κυκλοφορία όσο περισσότερο γίνεται για να μπορέσουν οι άνθρωποι να γυρίσουν με ασφάλεια στα σπίτια τους, εκφράστηκαν οι συνέπειες της χρόνιας υποχρηματοδότησης, των ελλείψεων και του απαρχαιωμένου στόλου, με αποτέλεσμα με λίγο χιόνι να δοθεί η συνηθισμένη εντολή για απόσυρσή τους στα αμαξοστάσια...

Για άλλη μια φορά άνθρωποι έμειναν έμμειναν για μέρες χωρίς ρεύμα, μέσα στο κρύο, αφού το δίκτυο ηλεκτροδότησης παραμένει το ίδιο απαρχαιωμένο με πέρσι, όταν η «Μήδεια» και τα… κλαδιά των δέντρων προκάλεσαν τεράστια προβλήματα. Αλλά και όσοι δεν είχαν διακοπές ρεύματος, έπρεπε να είναι με το χρονόμετρο στο χέρι όταν άναβαν τα κλιματιστικά ή τα θερμαντικά σώματα, εξαιτίας των τεράστιων αυξήσεων στα τιμολόγια. Πώς μπορούμε, αλήθεια, να τα εξηγήσουμε όλα αυτά, αν δεν μιλήσουμε για την πολιτική της απελευθέρωσης της ενέργειας που έχουν προωθήσει βήμα-βήμα όλες οι κυβερνήσεις και της «πράσινης μετάβασης», με την οποία συμφωνούν όλα τα αστικά κόμματα; Πόσο καλύτερα θα ήταν τα πράγματα σε αυτή την κακοκαιρία αν δεν είχαν κλείσει οι λιγνιτικοί σταθμοί παραγωγής ενέργειας και εξασφαλιζόταν φθηνότερο ρεύμα για όλους;

Έδωσαν και πήραν οι πιέσεις και οι εκβιασμοί από εργοδότες σε εργαζόμενους να βρουν τρόπο να πάνε στη δουλειά, βάζοντας σε κίνδυνο την ασφάλειά τους. Χρειάστηκαν οι αποφασιστικές παρεμβάσεις συνδικάτων για να σταματήσουν οι εργασίες σε πολλά εργοστάσια της ανατολικής Αττικής. Με το που πέρασε η κακοκαιρία, άρχισε το «παιχνιδάκι» με τα μεροκάματα για τις δύο μέρες της «αργίας» και την προηγούμενη, με τον κάθε εργοδότη λέει ό, τι του «καπνίσει» για να τα γλιτώσει…

Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα της ηλεκτρονικής πλατφόρμας διανομών Wolt. Η εργοδοσία, αφού πρώτα παρότρυνε με μπόνους τους «συνεργάτες» της να βγουν να δουλέψουν μέσα στην κακοκαιρία, αλλά να σταματήσουν (και να μείνουν χωρίς μεροκάματο…) αν οι συνθήκες δεν τους «εμπνέουν», απέλυσε συνδικαλιστή εργαζόμενό της στο Ηράκλειο Κρήτης, επειδή καλούσε τους συναδέλφους του να μην κάνουν διανομές τις μέρες του παγετού.

Δεν ξέρουμε αν κάποιοι θέλουν να τα εξηγήσουν και αυτά με την «ανικανότητα» ή την «ελληνική νοοτροπία» των εργοδοτών, αλλά πιο λογική μας φαίνεται η εξήγηση ότι μπροστά στο κέρδος τους δεν υπολογίζουν τίποτα και οι αντεργατικοί νόμοι όλων των κυβερνήσεων τους έχουν «λύσει» τα χέρια για να κάνουν ό, τι θέλουν.

Η κριτική που περιορίζεται στις διαχειριστικές και οργανωτικές ικανότητες της κυβέρνησης και η άποψη περί «ανυπαρξίας» του κράτους, τελικά αθωώνουν και την κυβέρνηση και το κράτος από τις μεγάλες ευθύνες τους. Δεν είναι τυχαίο ότι και η ίδια δεν έχει πρόβλημα να υιοθετεί πλευρές αυτής της κριτικής και να προσπαθεί να πείσει ότι όλα θα λυθούν αν στην επόμενη κακοκαιρία υπάρχει ένα «war room», όπου θα μαζευτούν όλοι οι αρμόδιοι για να μην ψάχνονται μεταξύ τους…

Αυτό που, στα μάτια ενός ανθρώπου που ταλαιπωρείται, εμφανίζεται ως «ανικανότητα» και «ανοργανωσιά», στην πραγματικότητα είναι ο εχθρικός προς τα λαϊκά συμφέροντα και ανάγκες, χαρακτήρας του αστικού κράτους. Είναι το κράτος που προτιμά να πληρώνει -είτε το ίδιο είτε κάποιες εταιρείες- τις αποζημιώσεις της ντροπής, παρά να διαθέτει πόρους για την πρόληψη προκειμένου να μην λείψουν αυτοί από τους πακτωλούς με τους οποίους επιδοτεί το μεγάλο κεφάλαιο.

Δεν είναι, όμως, όλα μαύρα! Μέσα στο «χάος» στο οποίο κυβέρνηση, κράτος και εταιρείες άφησαν τον λαό αβοήθητο, «έλαμψε» και αυτή τη φορά δύναμη της λαϊκής πρωτοβουλίας και αλληλεγγύης. Οι κομμουνιστές ήταν, φυσικά, στην πρώτη γραμμή και δεν ήταν μόνοι τους. Μέλη του ΚΚΕ και της ΚΝΕ από τους γειτονικούς Δήμους περπάτησαν μεγάλες αποστάσεις μέσα στο χιόνι για να φτάσουν στους εγκλωβισμένους οδηγούς στην Αττική Οδό και να τους προσφέρουν τρόφιμα και νερό. Αντίστοιχα, οργανώθηκε η μεταφορά ανθρώπων στα σπίτια τους ή ακόμα και στα αποκλεισμένα νοσοκομεία, για κάποιους που το χρειάζονταν.

Λίγες μέρες μετά τα γεγονότα, η κυβέρνηση και ο ΣΥΡΙΖΑ κάλεσαν τον κόσμο να «εκτονωθεί» καθήμενος στον καναπέ και να παρακολουθώντας το χιλιοπαιγμένο κοινοβουλευτικό σόου που έστησαν, τις εκατέρωθεν κατηγορίες περί «ανικανότητας» και «υποκρισίας», την πολύωρη αντιπαράθεση γύρω από τον… Φουρθιώτη και τους εμετικούς ψευτοκαυγάδες του Άδωνι με τον Πολάκη. Ήταν χιλιάδες, όμως, αυτοί που τους γύρισαν την πλάτη και βρέθηκαν στο Σύνταγμα, στη μεγάλη συγκέντρωση συνδικάτων και φορέων της Αττικής, μαζί με τη Δημοτική Αρχή και το Εργατικό Κέντρο της Πάτρας, διεκδικώντας σύγχρονες υποδομές, προστασία της ζωής και του λαού.

Είναι περισσότεροι σήμερα αυτοί που μπορούν να συμφωνήσουν ότι δεν είναι αντικειμενικό να πνιγόμαστε σε κάθε βροχή, να καιγόμαστε σε κάθε φωτιά και να παγώνουμε σε κάθε χιόνι. Ότι μπορούν, με πολύ καλύτερους όρους, να αντιμετωπιστούν τα κοινωνικά προβλήματα, μεταξύ τους και τα φυσικά φαινόμενα. Από παντού αναδεικνύεται η αναγκαιότητα της εργατικής εξουσίας, του ολοκληρωμένου επιστημονικού σχεδιασμού που θα έχει στο επίκεντρο τις ανάγκες των πολλών και όχι τα κέρδη των λίγων, που μπαίνουν εμπόδιο στην κοινωνική ευημερία.