Άρθρο του Μάνθου Ψυρράκη, μέλους του ΚΣ της ΚΝΕ:Μέσα στα σκοτάδια κρατάμε τη φλόγα ζωντανή!
Παρ, Ιουλ 11, 2025
Ζούμε μέρες που οι επικίνδυνες εξελίξεις δεν αφήνουν κανέναν ασυγκίνητο. Οι πολεμικές ιαχές δυναμώνουν, οι απειλές φουντώνουν, η εμπλοκή της Ελλάδας στους επικίνδυνους, πολεμικούς σχεδιασμούς των ΝΑΤΟ-ΕΕ-Ισραήλ βαθαίνει. Tα δελτία ειδήσεων μας μιλάνε για “εθνική” ευθύνη, “στρατηγική αναβάθμιση” και “υποχρεώσεις στους συμμάχους”. «Τι θα γίνει αν κλείσουν τα στενά του Ορμούζ;», «πώς φτιάχνονται τα Β-2 βομβαρδιστικά», «πόσα μέτρα βάθος φτάνει η βόμβα GBU-57;». Πληθώρα “ειδικών”, διεθνολόγων, αναλυτών και αποστράτων που, στην πλειοψηφία τους, μας βομβάρδισαν με την προπαγάνδα του ισραηλινού στρατού, την ίδια ώρα που δεν λένε κουβέντα για τη γενοκτονία του παλαιστινιακού λαού και την εμπλοκή της χώρας.
Από την άλλη, η σκληρή αντικειμενική πραγματικότητα: φτώχεια, ακρίβεια, ανασφάλεια, η χώρα να μετατρέπεται σε πολεμικό ορμητήριο του ΝΑΤΟ, αεροδρόμια και λιμάνια να γίνονται ορμητήρια φονιάδων, η παραγωγή να στρέφεται στην πολεμική βιομηχανία, τα μέτρα καταστολής να εντείνονται. Άλλωστε, ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος δεν είναι κάτι μακρινό, δεν αφορά μόνο στρατούς και σύνορα. Είναι συνέχεια του ίδιου πολέμου που ζούμε καθημερινά στα εργασιακά κάτεργα, στη φάση που ψάχνεις μια δουλειά και το μόνο που βρίσκεις είναι μισθοί-χαρτζιλίκια, εξαντλητικά ωράρια, ζωή χωρίς δικαιώματα και σταθερότητα. Δηλαδή, είναι συνέχεια της ίδιας πολιτικής που τσακίζει τις ζωές μας για τα κέρδη των καπιταλιστών. Γι’ αυτό ο αγώνας ενάντια στον πόλεμο, πάει μαζί με τον αγώνα για δουλειά με δικαιώματα, για σπουδές με αξιοπρέπεια, κόντρα στην πολεμική οικονομία και τα σχέδια των κυβερνήσεων και των επιχειρηματικών ομίλων.
Δε θα γίνουμε κομπάρσοι στη δική τους ταινία τρόμου
Μέσα σε όλα αυτά, το σύστημα κάνει τα πάντα για να εγκλωβίσει τη νεολαία και τον λαό με προπαγάνδα, με ψέματα, με εκβιαστικά διλήμματα. Μας λένε ότι πρέπει να στηρίξουμε την πολεμική οικονομία, να δεχτούμε τη φτώχεια και τις στερήσεις, γιατί τάχα έτσι «θωρακίζεται η χώρα», γιατί «θα έρθουν δουλειές».
Μας θέλουν θεατές. Να καθόμαστε με σταυρωμένα χέρια, να φοβόμαστε, να πιστεύουμε ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος. Όμως υπάρχει! Γι’ αυτό, το ΚΚΕ και η ΚΝΕ από τις πρώτες ώρες σήκωσαν το κεφάλι και κήρυξαν συναγερμό. Δεν κάναμε πίσω. Δε σιωπήσαμε. Μέσα σε δύο μέρες έγιναν 150 συγκεντρώσεις και δράσεις σε όλη τη χώρα στέλνοντας το μήνυμα: Έξω η Ελλάδα από τον πόλεμο! Καμία εμπιστοσύνη στην κυβέρνηση και τα κόμματα της πολεμικής εμπλοκής!
Αυτό το καθήκον μπαίνει πλέον ακόμα πιο έντονα για κάθε κομμουνιστή και κομμουνίστρια: Να προειδοποιεί, να αποκαλύπτει την αλήθεια, να οργανώνει, να καλεί τον λαό και τη νεολαία να μη μένουν θεατές αλλά να παρέμβουν στις εξελίξεις. Η απάντηση δεν είναι η μοιρολατρία, είναι η οργανωμένη ανυπακοή. Είναι η συλλογική, αγωνιστική δράση που δίνει αντοχή, κουράγιο, χαμόγελο, προοπτική. Είναι ο δρόμος του αγώνα για τη μόνη διέξοδο, με ένα μαχητικό, ανατρεπτικό κίνημα που συγκρούεται με την πολιτική του κέρδους, τη στρατηγική της ΕΕ, τα κράτη-δολοφόνους και τις κυβερνήσεις τους.
Το δικό μας “κιτ επιβίωσης” είναι η συλλογική δράση και οργάνωση
Μας λένε να ετοιμάσουμε “κιτ επιβίωσης”. Μας περιγράφουν σενάρια καταστροφής, σαν να είναι το μόνο μέλλον που έχουμε. Όμως, το δικό μας “κιτ επιβίωσης” είναι άλλο. Είναι ο αγώνας για να ζήσουμε πραγματικά. Είναι η γνώση, η μελέτη της Ιστορίας και της πραγματικότητας. Είναι η ιδεολογία μας, που δείχνει ότι ο καπιταλισμός γεννά φτώχεια, κρίσεις, πολέμους και μπορεί να ανατραπεί, μπορεί να οικοδομηθεί η νέα σοσιαλιστική κοινωνία. Είναι η συλλογικότητα, η αλληλεγγύη, η συντροφικότητα. Αυτά έχει η Οργάνωσή μας, η ΚΝΕ.
Αυτά φάνηκαν και στη μεγάλη συναυλία αφιερωμένη στον Μίκη Θεοδωράκη. Ήμασταν όλοι εκεί, από παλιούς αγωνιστές μέχρι νέα παιδιά, που ίσως για πρώτη φορά πήγαν σε μια τέτοια μεγάλη γιορτή αγώνα και μνήμης. Εκεί, όλοι γίναμε μια φωνή. Από τον εργάτη που ήρθε κατευθείαν από τη δουλειά του και τραγουδούσε με τη φόρμα εργασίας, μέχρι τον νέο που σιγοτραγουδούσε τις συνθέσεις του Μίκη. Από γενιά σε γενιά περνά η σκυτάλη του αγώνα. Ήταν μια νίκη της ομορφιάς απέναντι στην ασχήμια αυτού του βάρβαρου, εκμεταλλευτικού κόσμου.
Με αυτόν τον τρόπο κρατάμε ζωντανά τα «μεγάλα μεγέθη» αυτού του τόπου, που ανέδειξε και ο Μ. Θεοδωράκης στην τελευταία του επιστολή. Γιατί τα «μεγάλα μεγέθη» δεν τα βλέπεις. Τα νιώθεις να σκεπάζουν και να συγκλονίζουν την ύπαρξή σου. Τα αισθάνεσαι όταν σε παρακινούν να συνεχίσεις για να φτάσεις μέχρι το τέρμα.
Αυτή τη φλόγα τη βλέπεις στα Φεστιβάλ της ΚΝΕ! Εκεί που η νεολαία πιάνει το νήμα από τους μεγάλους και μικρούς αγώνες του προηγούμενου διαστήματος. Από τις διαδηλώσεις ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και την εμπλοκή της χώρας. Από την αλληλεγγύη στον παλαιστινιακό λαό. Τα Φεστιβάλ μας δεν είναι μια απλή εκδήλωση. Είναι μια ανάσα δύναμης και ελπίδας. Είναι το πείσμα ότι υπάρχει άλλος δρόμος, όπως εκφράζεται και στο σύνθημά του "Ανατρέπουμε το παλιό, ανοίγουμε τον δρόμο στο νέο. Σοσιαλισμός για να νικήσει το δίκιο!"
Οργανωνόμαστε. Μαθαίνουμε. Παλεύουμε. Χαμογελάμε. Και στο τέλος θα νικήσουμε. Γιατί υπάρχει φως μέσα στο σκοτάδι. Κι αυτό το φως το φτιάχνουμε εμείς.
Μάνθος Ψυρράκης,
μέλος του ΚΣ της ΚΝΕ