Άρθρο της Έλενας Μποτζιολή, μέλους του Γραφείου του ΚΣ της ΚΝΕ:Δύναμη αγώνα να γίνει η οργή, χρέος της γενιάς μας η ανατροπή!

Οι χιλιάδες νέοι και νέες που λένε πως «κάτι πρέπει να γίνει» χρειάζεται να προβληματιστούν για τα εξής:

‣ Πότε υπήρξαν έστω και «μικρές ανάσες» ανακούφισης από τα τόσα προβλήματα που ζούμε; Όταν κυριάρχησε το «δεν αλλάζει τίποτα» ή όταν η οργή μας, η αγανάκτησή μας μετατράπηκαν σε δύναμη, σε μαχητικό αγώνα για τα αυτονόητα δικαιώματά μας;

‣  Πότε άντλησαν δύναμη πως τα πράγματα πρέπει και μπορούν «να γίνουν αλλιώς»; Όταν πίστεψαν σε «σωτήρες» ή όταν ο λαός έδειξε ότι μόνο αυτός μπορεί να σώσει τον λαό;

‣ Πότε φάνηκε να σπάει ο αυταρχισμός και η ασυδοσία του κράτους και των καπιταλιστών; Όταν τα κόμματα του συστήματος καλούσαν σε «συνεννόηση και κοινωνική συνοχή» ή όταν αφετηρία μας έγινε η υπεράσπιση του δίκιου του λαού;

Πλέον δεν τηρούνται ούτε τα προσχήματα. Τα φύλλα συκής υποχωρούν στο άψε-σβήσε. Είναι χαρακτηριστικό πως στη Χιλή, που δεν έχουν ακόμα καταλαγιάσει οι πανηγυρισμοί για τη νίκη του σοσιαλδημοκράτη υποψηφίου από τους εν Ελλάδι -και όχι μόνο- ομοϊδεάτες του, τοποθετήθηκε ως υπουργός Οικονομικών ο κεντρικός τραπεζίτης. Μπορεί και μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ να βάλει τον Στουρνάρα, ποιος ξέρει… Βέβαια δεν είναι και πολύ μακριά από την πραγματικότητα, αν αναλογιστούμε ότι πρότεινε στην κυβέρνηση υπουργό κοινής αποδοχής, που ανέμιζε πρόσφατα τη σημαία του ΠΑΣΟΚ σε προεκλογική εκδήλωση ή όταν λέει πως θα καταργήσει τον νόμο Χατζηδάκη για τα εργασιακά, τη στιγμή που έχει ψηφίσει 55 άρθρα του και βασίζεται στις αντεργατικές κατευθύνσεις που η κυβέρνησή του είχε ψηφίσει. 

Γι’ αυτό και οι βολικές αλληλοκατηγορίες ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ-ΚΙΝΑΛ, γι’ αυτό και τα happenings στη Βουλή, για να κρύψουν το πόσο κοντά είναι... Παρ’ όλα αυτά δεν μπορούν να βάλουν κάτω από το χαλί τις ευθύνες τους. Έτσι, ειδικά στη συζήτηση της πρότασης μομφής του ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση της ΝΔ, ξεχώρισαν οι κοκορομαχίες για το πόσο αναποτελεσματικό ή όχι ήταν το κράτος στις πρόσφατες χιονοπτώσεις, χωρίς να μπαίνει στο επίκεντρο ότι τα μέτρα προστασίας θεωρούνται κόστος και γι’ αυτό ο λαός μένει απροστάτευτος και ξαναζεί το ίδιο έργο σε κάθε είδους φυσικά φαινόμενα. Ακόμα και στο πρόσφατο παράδειγμα της πολυσυζητημένης Αττικής Οδού έμεινε στο απυρόβλητο η στρατηγική επιλογή να παραχωρούνται στο κεφάλαιο υποδομές, όπως οι δρόμοι, από όλες ανεξαιρέτως τις κυβερνήσεις, με σκοπό το κέρδος. Παρόμοιο σκηνικό και στο μέτωπο της υγείας που η πολιτική της εμπορευματοποίησης και της επιχειρηματικής δράσης είναι κοινή συνισταμένη. Από κοντά φυσικά και το «ευαγγέλιο» της καπιταλιστικής ανάπτυξης, κρύβοντας πως αυτή η ανάπτυξη, άσχετα από το πώς την περιγράφει ο καθένας τους, είναι εξ ορισμού άδικη για τους πολλούς, αφού μεταφράζεται σε ακρίβεια, ενεργειακή φτώχεια, ανασφάλεια για το μέλλον και όχι μόνο.

Και όλα αυτά, τη στιγμή που σε όλη την Ελλάδα, από την Αλεξανδρούπολη μέχρι τη Λάρισα και από το Βόλο και τον Άραξο μέχρι τη Σούδα ακούγονται τα ελικόπτερα του ΝΑΤΟ, τα drones των ΗΠΑ και τα Rafale. Ακούγονται οι ήχοι του πολέμου που απλώνονται απ’ άκρη σ’ άκρη σε όλη τη χώρα, το ανατριχιαστικό αγκάλιασμα της πολεμικής εμπλοκής, το αποκρουστικό αποτύπωμα των επικίνδυνων σχεδιασμών ΝΑΤΟ-ΗΠΑ-ΕΕ, που εκφράζοται με σαφήνεια στο ουκρανικό μέτωπο -στην αναμέτρηση με τη Ρωσία- και που αυτή η κυβέρνηση, σε πλήρη σύμπνοια με την προηγούμενη, τους άνοιξε την πόρτα.

Στο Καζακστάν, παρά τα όρια στον προσανατολισμό των στόχων πάλης και της κλιμάκωσης του αγώνα σε κατεύθυνση συνολικής ρήξης με την αστική εξουσία, αποδείχθηκε ότι η φλόγα της αντίστασης και της εξέγερσης υπάρχει και θα υπάρχει πάντα όπου υπάρχουν οι συνθήκες εκείνες που μπορούν να την μετατρέψουν σε φωτιά. Υπάρχει και σιγοκαίει στις καρδιές όλων των αδικημένων, των σκληρά εργαζόμενων ανθρώπων, των νέων, που καταπιέζονται, που βλέπουν ότι παρά την αλματώδη πρόοδο της τεχνολογίας και της επιστήμης η ζωή τους είναι χειρότερη από τις προηγούμενες γενιές, που διαπιστώνουν ότι παρά τα εξαντλητικά ωράρια, τις συνεχόμενες βάρδιες, το εισόδημά τους δε φτάνει ούτε για τα στοιχειώδη. Η φλόγα σιγοκαίει μέσα σε όλους τους εκμεταλλευόμενους, που κάθε φορά που κλείνουν τα μάτια ονειρεύονται μία κοινωνία που οι κόποι τους θα βρουν ανταπόκριση και θα ζήσουν καλύτερα, σε ένα μέλλον που δε θα έχει σχέση με το τωρινό, ζοφερό, που έχουν γνωρίσει. Αυτή τη φλόγα, που φουντώνει όπου κυριαρχεί η αδικία και εκμετάλλευση, θα την κρατήσουμε ζωντανή, για να φωτίζει τη μοναδική ελπίδα και διέξοδο που έχει ο λαός έξω από το σύστημα που συνθλίβει τις ζωές και τα δικαιώματά μας. Το μέλλον είναι ο σοσιαλισμός!

Υ.Γ. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης επέλεξε να χρησιμοποιήσει στη Βουλή τη γνωστή φράση του Λένιν που μάλλον δεν πολυκατάλαβε και τι εννοεί. Ότι δηλαδή«υπάρχουν χρόνια που δε συμβαίνει απολύτως τίποτα και υπάρχουν εβδομάδες που χωράνε χρόνια», για να δικαιολογήσει την κυβέρνησή του στη διαχείριση της κακοκαιρίας! Να εύχεται αυτές οι βδομάδες που χωράνε χρόνια να αργήσουν να έρθουν, γιατί τότε τα τσιτάτα και οι εξυπνάδες δε θα πιάνουν. Εμείς, πάλι, θα δώσουμε όλες μας τις δυνάμεις αυτές οι βδομάδες, αυτές οι μέρες να ξημερώσουν σύντομα…