Γ. Βαρουφάκης – ΜέΡΑ25, συνεπής και καταρτισμένη «φωνή» του συστήµατος

Δευ, Μαρ 1, 2021
Thumb_Politiki_Baroufakis_Synepis_Foni

Την ώρα που χιλιάδες φοιτητές απαιτούσαν να παρθούν μέτρα για να ανοίξουν οι σχολές τους και διαδήλωναν ενάντια στο νομοσχέδιο – ζόμπι της κυβέρνησης της ΝΔ, μέσα στη Βουλή, σαν σε παράλληλο σύμπαν, η Υπουργός Παιδείας Ν. Κεραμέως και ο Γ. Βαρουφάκης «συγκρούονταν σφοδρά» για το αν το… πανεπιστήμιο της Οξφόρδης έχει ή δεν έχει πανεπιστημιακή αστυνομία και ποιος την έχει προσλάβει. Δεν είναι, βέβαια, η πρώτη φορά που ο Βαρουφάκης και το κόμμα του αναλαμβάνουν να παίξουν τον ρόλο του χρήσιμου και βολικού «αντιπάλου». Ήταν, άλλωστε, ο πρώτος που μίλησε στη Βουλή για την ανάγκη σύστασης ένστολου σώματος πανεπιστημιακής αστυνομίας, τον Αύγουστο του 2019. Αλλά η χρησιμότητά του για το σύστημα δεν περιορίζεται σε αυτό το ζήτημα…

 

Έχει δοκιμαστεί

Ο Γ. Βαρουφάκης πρεσβεύει τη «ρεαλιστική ανυπακοή», την άποψη, δηλαδή, ότι, χωρίς σύγκρουση με το κεφάλαιο, τις κυβερνήσεις, την ΕΕ και το ΝΑΤΟ, αλλά με μια καλύτερη διαπραγμάτευση και αξιοποιώντας τα κατάλληλα εργαλεία κυρίως στον τομέα της οικονομίας, είναι εφικτό να αλλάξουν τα πράγματα προς το καλύτερο για τον λαό και τη νεολαία.

Το δυστύχημα για τον ίδιο, αλλά και για εμάς τους υπόλοιπους, είναι ότι αυτή η θεωρία έχει δοκιμαστεί και αποτύχει αρκετές φορές, την τελευταία, μάλιστα, με τον ίδιο στη θέση του Υπουργού Οικονομικών. Ο Βαρουφάκης ηγήθηκε της… «ηρωικής διαπραγμάτευσης» της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ το πρώτο εξάμηνο του 2015, που οδήγησε στο δημοψήφισμα – απάτη και την υπογραφή, τελικά του 3ου, βάρβαρου μνημονίου. Και μπορεί ο ίδιος να παρουσιάζεται ως ο συνεπής ιδεολόγος, που δεν ακολούθησε την «κωλοτούμπα» του Τσίπρα και παραιτήθηκε από τη θέση του, όμως τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι…

Ο Βαρουφάκης ήταν αυτός που υπέγραψε την παράταση του 2ου μνημονίου τον Φλεβάρη του 2015, τη δέσμευση των αποθεματικών πανεπιστημίων, ασφαλιστικών ταμείων κλπ για να πληρωθούν οι δόσεις στα κοράκια των αγορών και τους δανειστές. Διαπραγματευόταν με την τρόικα, την οποία υποτίθεται ότι θα έδιωχνε, βαφτίζοντάς τη «θεσμούς». Ακόμα και μετά το δημοψήφισμα και την απομάκρυνσή του από τη θέση του υπουργού, έδωσε θετική επιστολική ψήφο στο νομοσχέδιο που εξουσιοδοτούσε τον Τσίπρα να υπογράψει το τρίτο μνημόνιο! Τέτοια «ανυπακοή»…

 

Ζήτημα «ειδικών»;

Συχνά όσοι εκφράζονται υπέρ ή κατά των προτάσεων του Γ. Βαρουφάκη μοιάζουν περισσότερο να μιλάνε για κάποιον υποψήφιο για ακαδημαϊκή θέση, παρά για πολιτικό αρχηγό, κάτι που, βέβαια, τροφοδοτεί και ο ίδιος. Το ερώτημα, όμως, δεν είναι μόνο αν κανείς «ξέρει καλά τα θέματα», αλλά σε ποιανού την υπηρεσία θέτει αυτά που ξέρει. Το να ανάγεται η πολιτική σε ζήτημα «ειδικών», ανεξάρτητα από την ιδεολογία τους και το ποιας κοινωνικής τάξης τα συμφέροντα εκπροσωπούν, μόνο προοδευτικό δεν είναι. Ας μην ξεχνάμε ότι έχουμε δει πολλούς καταξιωμένους στο επιστημονικό τους αντικείμενο να προτείνουν ή να υλοποιούν τις αντιλαϊκές πολιτικές που απαιτούν τα συμφέροντα του κεφαλαίου. Ο «καταξιωμένος τεχνοκράτης» Λ. Παπαδήμος ανέλαβε τη θέση του πρωθυπουργού της κυβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΛΑΟΣ το 2012, η οποία ψήφισε το 2ο μνημόνιο. Ο «νομπελίστας» Πισσαρίδης και η επιτροπή του διαμόρφωσαν πρόσφατα την ομώνυμη έκθεση που βάζει στο στόχαστρο όποιο δικαίωμα έχει απομείνει στη μόρφωση, στην εργασία, στην υγεία.

 

«Ασταθής μαρξιστής», σταθερά με τον καπιταλισμό

Ο Γ. Βαρουφάκης είναι ένας καταξιωμένος αστός οικονομολόγος. Έχει διδάξει σε αρκετά πανεπιστήμια του εξωτερικού, έχει συνεργαστεί με επιχειρηματικούς ομίλους, think tanks και ιδρύματα του συστήματος, ενώ είναι γνωστές οι στενές σχέσεις με μεγαλοεπενδυτές, όπως ο Τζ. Σόρος. Σήμερα αποτελεί την πιο συνεπή φωνή στην Ελλάδα υπέρ της στροφής στην «πράσινη ανάπτυξη» με ενίσχυση των αντίστοιχων μονοπωλιακών ομίλων και περιορισμό των ανταγωνιστών τους.

Έχουμε συνηθίσει να τον βλέπουμε σε βιντεάκια με πλαϊνή λήψη, καθισμένο σε μια καρέκλα να κάνει προτάσεις, όπως η φορολόγηση συγκεκριμένων αμερικάνικων τεχνολογικών κολοσσών, τους οποίους μάλιστα κατονομάζει, την ώρα που για άλλους προτείνει φοροαπαλλαγές. Αυτές οι προτάσεις είναι τόσο «ριζοσπαστικές» που υιοθετούνται από την ίδια την Κομισιόν, στο πλαίσιο του ανταγωνισμού αμερικάνικων και ευρωπαϊκών μονοπωλίων. Αξέχαστη για την προοδευτικότητά της είναι και η πρότασή του να αναλάβει τα «κόκκινα δάνεια» ένας κρατικός φορέας, στον οποίο οι καταχρεωμένες λαϊκές οικογένειες θα πληρώνουν ενοίκιο για να μένουν στο σπίτι τους!

Προβάλει την άποψη ότι επιχειρηματίες και εργαζόμενοι είναι σήμερα στην ίδια μοίρα και έχουν κοινό συμφέρον από την αναδιάρθρωση του χρέους. Κατά τα άλλα δεν έχει πρόβλημα να χαρακτηρίζει τον εαυτό του «μαρξιστή» (έστω και… «ασταθή»), την ώρα που δεν χάνει ευκαιρία να συνταχθεί με όλο το υπόλοιπο σύστημα στην κατασυκοφάντηση του σοσιαλισμού που οικοδομήθηκε τον 20ο αιώνα.

Αν κανείς τον κρίνει με βάση τα παραπάνω, το «πόρισμα» βγαίνει αβίαστα: Άλλη μία γνήσια φωνή του συστήματος, εχθρική για τις ανάγκες της νεολαίας!