Ερωτήσεις - απαντήσεις για τις θέσεις του ΚΚΕ

Μόνο το ΚΚΕ θέλει να κυβερνήσει προς όφελος του λαού. Γι΄ αυτό τον σκοπό ιδρύθηκε και γι΄ αυτό παλεύει κάθε μέρα. Μόνο το ΚΚΕ θέλει να εφαρμόσει μια πολιτική με κριτήριο την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών του λαού και της νεολαίας. Όλα τα υπόλοιπα κόμματα θέλουν να κυβερνήσουν προς όφελος των μεγάλων επιχειρηματικών συμφερόντων και να εφαρμόσουν το «κοινό» τους πρόγραμμα που μας οδηγεί πίσω ολοταχώς.

Το ΚΚΕ είναι έτοιμο να αναλάβει τις ευθύνες του. Έχει σύγχρονο, επεξεργασμένο πρόγραμμα εξουσίας και διακυβέρνησης που λέει πως σήμερα οι μεγάλες επιχειρήσεις μπορούν να γίνουν κοινωνική ιδιοκτησία. Σήμερα χρειάζεται να υπάρχει κεντρικός επιστημονικός σχεδιασμός του τι, πώς, πόσο και από ποιους θα παράγεται με βάση το ποιες είναι οι κοινωνικές ανάγκες. Να υπάρχει εργατικός-λαϊκός έλεγχος. Οι εργαζόμενοι να εκλέγουν τους αντιπροσώπους τους που θα είναι ανακλητοί. Να εκφράζονται και να αποφασίζουν με τα συμβούλιά τους σε κάθε χώρο δουλειάς. Η Υγεία, η Παιδεία, ο Πολιτισμός κ.λπ να μην είναι εμπορεύματα. Να προσφέρονται αναβαθμισμένα και δωρεάν σε όλους.

Όλα αυτά, προφανώς, δε συμβιβάζονται με το ασφυκτικό πλαίσιο που δημιουργεί η διατήρηση του καπιταλιστικού κέρδους ως κίνητρο της παραγωγής, με τις δεσμεύσεις στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ, με όλα αυτά που, σε τελική ανάλυση, καθορίζουν την βαρβαρότητα που ζούμε σήμερα. 

Είναι σαφές ότι για να φτάσουμε εκεί χρειάζονται πολύ περισσότερα από μία ψήφο στις εκλογές. Δεν περιμένουμε, όμως, μια «μεγάλη μέρα» για να αρχίσουμε να παλεύουμε γι’ αυτήν την προοπτική. Στις εκλογές της 21ης Μαΐου μπορεί να εκφραστεί η στήριξη σε αυτή την προοπτική. Αυτό που κρίνεται, όμως, στις επερχόμενες εκλογές είναι το αν θα βγουν ενισχυμένα τα κόμματα που δηλώνουν πρόθυμα να συγκροτήσουν την επόμενη αντιλαϊκή κυβέρνηση ή το ΚΚΕ. Το Κόμμα δηλαδή που θα καταθέσει την κάθε ψήφο που θα λάβει στο να δυναμώσει ο αγώνας ενάντια στο «κοινό» πρόγραμμα των αστικών κομμάτων (το παραθέτουμε σε επόμενες σελίδες του Οδηγητή). 

Με τη ΝΔ και τον ΣΥΡΙΖΑ, με διάφορους τρόπους, έχουν δηλώσει πρόθυμα να κυβερνήσουν όλα τα αστικά κόμματα.

Αντίπαλο δέος σε αυτή τη βαρβαρότητα, σε αυτή τη σήψη του πολιτικού συστήματος, είναι μόνο το ΚΚΕ.

Ένα ακόμα πιο δυνατό ΚΚΕ σηματοδοτεί πως ευρύτερες δυνάμεις λαού και νεολαίας κάνουν μια δήλωση για την ίδια τους τη ζωή. Πως δεν αποδέχονται ένα γερασμένο και σάπιο σύστημα να τους λέει πώς να αισθάνονται, τι να σκέφτονται και ποιο είναι το «εφικτό». Θέλουν να ζήσουν όπως τους αξίζει. Θέλουν να ικανοποιούνται οι σύγχρονες ανάγκες τους, με βάση τις δυνατότητες που προσφέρει η επιστήμη και η τεχνολογία.

Άνοδος των ποσοστών του ΚΚΕ σημαίνει πως θα ακούγεται πιο δυνατά η φωνή του λαού μέσα και έξω από τη βουλή, όταν όλοι οι άλλοι φροντίζουν να ακούγονται οι φωνές των εφοπλιστών, των βιομηχάνων, του ΝΑΤΟ, ακόμα και των ναζί του Τάγματος των Αζόφ. Το ΚΚΕ, με περισσότερες δυνάμεις, θα μπορεί να αποκαλύπτει την αλήθεια κόντρα στο ψέμα των αστικών κομμάτων, να αποκαλύπτει την εγκληματική τους πολιτική, όπως έγινε με την πρόσφατη τραγωδία στα Τέμπη. Να αναδεικνύει και να οργανώνει τους αγώνες του λαού μέσα και έξω από τη Βουλή.

Όσο πιο ισχυρό είναι το ΚΚΕ την επόμενη μέρα, τόσο περισσότεροι θα είναι οι βουλευτές που θα βρίσκουν καθημερινά στο πλευρό τους οι εργαζόμενοι και η νεολαία στους αγώνες τους. Αυτό το ζει από πρώτο χέρι ο λαός και το γνωρίζει. Οι βουλευτές του ΚΚΕ είναι οι πρώτοι που φτάνουν εκεί που απολύεται ένας εργαζόμενος, εκεί που σακατεύεται την ώρα του μεροκάματου. Εκεί που το συνδικάτο διεκδικεί αυξήσεις στους μισθούς, καλύτερες συνθήκες δουλειάς, σε σύγκρουση με την εργοδοσία και τους μηχανισμούς του κράτους. Εκεί που οι δυνάμεις καταστολής χτυπούν και συλλαμβάνουν όσους αγωνίζονται. Εκεί που ο λαός προσπαθεί να σώσει τη ζωή και το βιος του, όταν το επιλεκτικά ανίκανο κράτος τον αφήνει ανυπεράσπιστο.

Περισσότεροι βουλευτές του ΚΚΕ σημαίνει περισσότερα εμπόδια στην άσκηση της αντιλαϊκής πολιτικής από την επόμενη κυβέρνηση. Ας σκεφτεί ο καθένας και η καθεμιά: Αν σήμερα το ΚΚΕ, με 15 βουλευτές, μπορεί και κάνει τόσα μέσα και έξω από τη Βουλή, αν αυτοί οι 15 βουλευτές βρίσκονται στην πρώτη γραμμή των αγώνων, στις απεργιακές αλυσίδες στα εργοστάσια, στις πόρτες όπου πηγαίνουν τα «κοράκια» για να πετάξουν ανθρώπους του μόχθου έξω από τα σπίτια τους, πόσα θα μπορούσε να κάνει αν είχε πολύ περισσότερους;

Ισχυροποίηση του ΚΚΕ και εκλογικά σημαίνει πως θα είναι περισσότεροι βουλευτές του μοναδικού κόμματος, που αποδεδειγμένα και σίγουρα δε θα δώσουν καμία στήριξη ή ανοχή στην επόμενη αντιλαϊκή κυβέρνηση. Κάποιος που ψηφίζει ΚΚΕ ξέρει πού «καταθέτει» την ψήφο του. Δε θα ακούσει την επόμενη μέρα «τελικά παραλάβαμε καμένη γη και δεν μπορούμε να κάνουμε αυτά που υποσχεθήκαμε». Δε θα δει τους βουλευτές του να «μεταπηδούν» σε άλλα κόμματα, όπως έχουμε δει να συμβαίνει με όλα τα υπόλοιπα κόμματα.

Η ανοχή του ΚΚΕ σε οποιαδήποτε κόμματα συγκροτήσουν την επόμενη προδιαγεγραμμένα αντιλαϊκή κυβέρνηση θα στερούσε από τον λαό το μοναδικό του όπλο: Να μπορεί να την αντιπαλέψει. Η στάση του ΚΚΕ για καμία στήριξη, συμμετοχή ή ανοχή σε οποιαδήποτε αντιλαϊκή κυβέρνηση χρειάζεται να γίνει κριτήριο ισχυροποίησης του και εκλογικά. Υπάρχει σημαντική πείρα που πρέπει να αξιοποιηθεί και ως προς το ζήτημα των λεγόμενων συμφωνιών σε ορισμένα «σημεία».

Τι έλεγε ο ΣΥΡΙΖΑ στο ΚΚΕ το 2015; «Ελάτε να συμφωνήσουμε σε 5 ζητήματα και να κάνουμε κυβέρνηση». Τι αποδείχθηκε; Ότι καμία κυβέρνηση δεν καλείται να διαχειριστεί «σημεία» ή «ορισμένα ζητήματα», αλλά μία από χέρι αντιλαϊκή πολιτική εις βάρος των πολλών και σε όφελος των λίγων. Άλλωστε, τα «μεγάλα» καθορίζουν τα επιμέρους και όχι το αντίθετο. Αλλά, ας σκεφτούμε, ακόμα και έτσι, σε ποια 5 ζητήματα θα μπορούσε να συμφωνήσει το ΚΚΕ; Στην ψήφιση του 3ου μνημονίου, στην απελευθέρωση των σιδηροδρόμων, στην ανάδειξη της χώρας μας σε σημαιοφόρο του ΝΑΤΟ ή στους πλειστηριασμούς της λαϊκής κατοικίας; Είμαστε εκ διαμέτρου αντίθετοι με αυτή την πολιτική. Αυτό ο λαός, όχι μόνο το γνωρίζει, αλλά και μας το αναγνωρίζει!

Χυδαία εκδοχή αυτής της λογικής είναι το θράσος του ΣΥΡΙΖΑ να καλεί το ΚΚΕ να «αναλάβει τις ευθύνες του» σε περίπτωση που του λείπουν ορισμένοι βουλευτές για να σχηματίσει κυβέρνηση! Να θυμίσουμε, ότι, όπως και στο παρελθόν, έτσι και σήμερα υπάρχουν πολλοί «πρόθυμοι» να αναλάβουν αυτό το ρόλο. Να θυμίσουμε πως τα βρήκαν με τους ακροδεξιούς ΑΝΕΛ και συγκυβέρνησαν. Να θυμίσουμε ότι μετά το δημοψήφισμα-απάτη, το 2015, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ έχασε την κοινοβουλευτική πλειοψηφία μετά την αποχώρηση ορισμένων βουλευτών. Τι έγινε έπειτα; ΣΥΡΙΖΑ, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και ΠΟΤΑΜΙ ψήφισαν όλοι μαζί το 3ο μνημόνιο!

Ο ΣΥΡΙΖΑ καλεί το ΚΚΕ να δείξει ανοχή στην κυβέρνηση που θέλει να σχηματίσει με το ΠΑΣΟΚ, που όπως επί λέξει είπε ο Τσίπρας «έχει δώσει το πράσινο φως ο καγκελάριος της Γερμανίας». Τόση «πρόοδος»! Οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ είναι αυτοί που διαχρονικά καταψηφίζουν ή δεν ανοίγουν το στόμα τους όταν το ΚΚΕ φέρνει προτάσεις νόμου και τροπολογίες για την ανακούφιση του λαού και της νεολαίας. Όπως η προστασία της πρώτης κατοικίας, η κατάργηση του ΦΠΑ στα είδη λαϊκής κατανάλωσης, η επαναφορά και καταβολή του 13ου και 14ου μισθού και σύνταξης. Απεναντίας το ΚΚΕ στηρίζει μέσα και έξω από τη βουλή το οποιοδήποτε μέτρο, έστω και ελάχιστα ή προσωρινά μπορεί να ανακουφίσει τον λαό.

Είναι αλήθεια ότι το σύστημα θα ήθελε πολύ να «αλυσοδέσει» το ΚΚΕ σε ρόλο κομπάρσου μιας «προοδευτικής» κυβέρνησης-μούφα. Το ΚΚΕ καλεί ειδικά τους νέους ανθρώπους να σκεφτούν έξω από το «πλαίσιο». Να μην καθορίζουν τις θέσεις, τη στάση, τις διεκδικήσεις και την ψήφο τους με βάση το πώς θα μείνουν ίδια όλα όσα μας τσακίζουν τη ζωή. Αλλά πως καθημερινά θα ανοίγει ο δρόμος για την ανατροπή.

Η αλήθεια είναι ότι τα λεγόμενα μικρά κόμματα όχι μόνο δεν τρομάζουν το σύστημα, αλλά στην πραγματικότητα αποτελούν τις πιο χρήσιμες πολιτικές τσόντες της επόμενης κυβέρνησης.

Αν μπουν στη βουλή, στηρίζουν την πλειοψηφία των αντιλαϊκών νόμων και η κοινοβουλευτική τους ομάδα είναι η «δεξαμενή» που ψαρεύουν τα υπόλοιπα κόμματα βουλευτές όταν το χρειάζονται, γιατί σε όλα τα «μεγάλα» ζητήματα, «μικροί και μεγαλύτεροι» συμφωνούν. Έτσι έγινε με βουλευτές παλιότερα του ΛΑΟΣ, της ΔΗΜΑΡ, της Ένωσης Κεντρώων (το κόμμα του Β. Λεβέντη), του Ποταμιού και πρόσφατα του ΜέΡΑ25 που μετακόμισαν στα «μεγάλα» κόμματα. Και ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ κάποτε ήταν «μικρό κόμμα» που έγινε «μεγάλο», κυβέρνησε και εφάρμοσε αντιλαϊκή πολιτική.

Αν δεν μπουν στη Βουλή, όπως η πλειοψηφία των πάνω από 50 κομμάτων που θα κατέβουν στις εκλογές, απλώς διευκολύνουν τον σχηματισμό της επόμενης κυβέρνησης. Αφού, όσο μεγαλύτερο είναι το ποσοστό των κομμάτων που μένει εκτός βουλής, τόσο μικρότερο ποσοστό χρειάζεται το πρώτο κόμμα για να σχηματίσει κυβέρνηση.  

Ας θυμίσουμε όμως ξανά και ορισμένα «εμβληματικά» παραδείγματα:

‣ Όλοι θα έχουν ακούσει (καθώς τυγχάνει και υπερβολικής προβολής από τα αστικά ΜΜΕ) τον Λαϊκό Ορθόδοξο Συναγερμό. Στις εκλογές του 2009, λοιπόν, ο ακροδεξιός ΛΑ.Ο.Σ. πήρε 5,6%, ποσοστό που λίγους μήνες μετά το «κατέθεσε» στην ψήφιση του 1ου μνημονίου. ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και ΛΑ.Ο.Σ. συγκυβέρνησαν με πρωθυπουργό τον τραπεζίτη Λ. Παπαδήμο και ψήφισαν το 2ο μνημόνιο, το 2012. Όταν «τελείωσε» τη δουλίτσα του (που δεν τη λες και τρόμο για το σύστημα) πρωτοκλασάτα στελέχη του, όπως οι Αδ. Γεωργιάδης, Μάκης Βορίδης, Θάνος Πλεύρης, αλλά και ο Κυρ. Βελόπουλος, συνέχισαν την καριέρα τους στη ΝΔ. Ο αρχηγός αυτού του κόμματος, Γιώργος Καρατζαφέρης, δήλωσε πρόσφατα πως «η κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη είναι ό,τι καλύτερο έχει συμβεί στη χώρα». Θα ήταν όμως σημαντική παράλειψη να μην αναφέρουμε και έναν εκπρόσωπο τύπου του ΛΑΟΣ. Τον μετέπειτα ευρωβουλευτή της ΝΔ, Γιώργο Κύρτσο, που πλέον είναι ένθερμος υποστηρικτής του ΣΥΡΙΖΑ!

‣ Στις εκλογές του 2012 υπήρξε η κατακρήμνιση του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ και η ανάδειξη του ΣΥΡΙΖΑ σε αξιωματική αντιπολίτευση. Τότε η ψήφος στα «μικρά κόμματα» έδινε και έπαιρνε στα ΜΜΕ. Ένα τέτοιο «μικρό κόμμα» ήταν η ΔΗΜΑΡ (Δημοκρατική Αριστερά) που δημιουργήθηκε όταν ομάδα στελεχών αποχώρησε από τον ΣΥΡΙΖΑ. Η ΔΗΜΑΡ τελικά έλαβε 6,26% και τσόνταρε στη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ για τον σχηματισμό κυβέρνησης συνεργασίας. Τελικά, αφού είδαμε πρώτη φορά την «υπεύθυνη αριστερά» να εφαρμόζει μνημονιακούς νόμους, αποχώρησε από την κυβέρνηση. Βουλευτές και στελέχη της κατευθύνθηκαν προς το ΠΑΣΟΚ, τη ΝΔ και τον ΣΥΡΙΖΑ.

‣ Επίσης, το 2012 εμφανίστηκε το ακροδεξιό κόμμα Ανεξάρτητοι Έλληνες, του πρώην βουλευτή και υπουργού της Νέας Δημοκρατίας, Πάνου Καμμένου. Στις επαναληπτικές εκλογές του 2012 οι ΑΝΕΛ πήραν 7,5%. Λίγες μέρες πριν τις εκλογές, τον Γενάρη του 2015, ο ΣΥΡΙΖΑ έλεγε ότι θα κάνει κυβέρνηση μόνο με το ΚΚΕ. Τη Δευτέρα, μετά τις εκλογές, μέσα σε λίγες ώρες ανακοίνωσε τη συγκυβέρνηση με τους ΑΝΕΛ. Κυβέρνησαν μαζί και τσάκισαν τον ελληνικό λαό για περίπου 4 χρόνια.

Τι φοβάται τελικά όμως το σύστημα; Το σύστημα «τρομοκρατείται» από την οργάνωση και τους αγώνες του λαού που θα στοχεύουν στον πραγματικό αντίπαλο, που είναι τα μονοπώλια και οι κυβερνήσεις που τα υπηρετούν. Τρέμει όταν χιλιάδες λαού καταδικάζουν τη συμμετοχή της χώρας μας στην ΕΕ και στη πολεμική μηχανή του ΝΑΤΟ. Φοβάται τους αγώνες των εργατών και της νεολαίας.