Συγκλονίζει η είδηση για τον θάνατο του 37χρονου απεργού Adil Belakhdim σήμερα το πρωί έξω από αποθήκη μεγάλης αλυσίδας σούπερ μάρκετ στην περιοχή Μπιαντράντε της Νοβάρα, στη βορειοδυτική Ιταλία. Ο απεργός και συνδικαλιστής, με καταγωγή από το Μαρόκο, παρασύρθηκε από φορτηγό προμηθευτή, το οποίο επιχείρησε να σπάσει την απεργιακή φρουρά στην οποία συμμετείχε μαζί με τους συναδέλφους του.
Ο δολοφόνος-οδηγός του φορτηγού που προσπάθησε να σπάσει την απεργία, παρέσυρε με το φορτηγό του τον συνδικαλιστή για τουλάχιστον 20 μέτρα, τραυμάτισε άλλους δύο εργαζόμενους και στη συνέχεια προσπάθησε να απομακρυνθεί. Μετά από λίγα λεπτά, ο απεργός άφησε την τελευταία του πνοή στην άσφαλτο, πριν ακόμη γίνει δυνατό να του παρασχεθούν οι πρώτες βοήθειες.
“Τίποτα δεν πρέπει να σταματήσει την αλυσίδα κερδοφορίας, τίποτα δεν πρέπει να καθυστερήσει τις παραδόσεις και την αποθήκευση. Αυτό είναι το μήνυμα που στέλνει η εργοδοσία στις πύλες της αποθήκης Lidl στο Biandrate, στη Novara” σημειώνει στην ανακοίνωσή της Ένωση Συνδικάτων Βάσης (USB) Ιταλίας, που συσπειρώνεται στην Παγκόσμια Συνδικαλιστική Ομοσπονδία, και καλεί όλους τους εργαζόμενους της χώρας σε άμεση κινητοποίηση.
Η δολοφονία του απεργού στην Ιταλία δεν γίνεται να μη μας φέρει στο μυαλό όλα αυτά που ακούστηκαν και ψηφίστηκαν τις προηγούμενες μέρες στη χώρα μας. Γιατί εκεί ακριβώς οδηγεί η κατασυκοφάντηση, η ενοχοποίηση του απεργιακού δικαιώματος και του δικαιώματος των εργαζομένων να περιφρουρούν την απεργία τους.
Εκεί οδηγεί η αποθράσυνση και το λύσιμο των χεριών των εργοδοτών. Όπως κατήγγειλε το ΚΚΕ στη Βουλή, οι διατάξεις του νόμου ανοίγουν τον δρόμο για την απροκάλυπτη δράση κάθε είδους απεργοσπαστικού μηχανισμού, ακόμα και σκοτεινών κύκλων, που θα δρουν προβοκατόρικα για λογαριασμό της εργοδοσίας και οι ενέργειές τους θα χρεώνονται στα συνδικάτα.
Αρκεί να αναλογιστεί κανείς ότι αν αυτό το περιστατικό είχε συμβεί στην Ελλάδα με τον νόμο Χατζηδάκη πλέον σε ισχύ, θα μπορούσε να θεωρηθεί ότι οι απεργοί που είχαν αποκλείσει την είσοδο στην αποθήκη “ασκούσαν ψυχολογική πίεση” και “στερούσαν το δικαίωμα στην εργασία” από τον οδηγό του φορτηγού ή από άλλους εργαζόμενους. Έτσι το σωματείο θα είχε την “αστική ευθύνη” πιθανά ακόμα και για τον θάνατο του μέλους του!
Η δικαιολογημένη οργή που προκαλεί η δολοφονία του απεργού στην Ιταλία πρέπει να μετατραπεί σε αποφασιστικό αγώνα για να μείνουν κενό γράμμα οι διατάξεις του νόμου-εκτρώματος. Για να υπερασπιστούμε το δικαίωμά μας να οργανωνόμαστε, να δρούμε συλλογικά, να διαδηλώνουμε και να απεργούμε.
Σε Ελλάδα και Ιταλία, ίδιος είναι ο εχθρός και τα κέρδη του είναι το αίμα μας!