Γαλλία:Θωρακίζουν τη δικτατορία του κεφαλαίου ενάντια στον «εχθρό λαό» και τις ανάγκες του

Τρί, Δεκ 1, 2020
Thumb_Diethni_Gallia_Thorakizoun

Βροχή νέων κατασταλτικών μέτρων φέρνει το κυβερνών κόμμα στη Γαλλία με επικεφαλής τον πρόεδρο της χώρας Εμμανουέλ Μακρόν. Ο νόμος για την «Καθολική Ασφάλεια» με τα επίμαχα άρθρα του έχει πυροδοτήσει δικαιολογημένες αντιδράσεις. Την ώρα που η πανδημία καλπάζει στη Γαλλία το αστικό κράτος δεν βάζει στο επίκεντρο τις πραγματικές ανάγκες του λαού, αλλά ενισχύει τους κατασταλτικούς μηχανισμούς προς αντιμετώπισή του. Οι Γάλλοι εργαζόμενοι θρηνούν ανθρώπους και συναδέλφους τους -όπως η 52χρονη Αϊσά, εργαζόμενη σε Carrefour που κόλλησε και εξέπνευσε πριν μερικούς μήνες- και βλέπουν τα νοσοκομεία τους εκτεθειμένα στο έλεος του κορονοϊού. Για την κυβέρνηση όμως είναι πιο σημαντική «η ψυχική ακεραιότητα των οργάνων της τάξης» που απαγορεύεται πλέον να βιντεοσκοπούνται επί το έργον, παρά η υγεία των υγειονομικών που νοσούν από την Covid-19 10 φορές περισσότερο από ό,τι νοσεί ο υπόλοιπος πληθυσμός.

Νομίζουν ότι καταργούν την ταξική πάλη

Επίμαχες διατάξεις του νέου νόμου ήταν τα άρθρα 22 και 24, τα οποία και ψηφίστηκαν στη γαλλική Βουλή. Στο άρθρο 22 προβλέπεται η παρακολούθηση και κατ’ επέκταση το φακέλωμα των διαδηλωτών μέσω drones. Με το άρθρο 24 που έχει ξεσηκώσει και τις περισσότερες αντιδράσεις -αναγκάζοντας την κυβέρνηση να δεσμευτεί πως θα το επαναδιατυπώσει(;)- απαγορεύεται η βιντεοσκόπηση, η καταγραφή και η μετάδοση εικόνων των αστυνομικών και των οργάνων καταστολής «επί το έργον»! Όποιος διαπράττει το «αδίκημα» θα τιμωρείται με πρόστιμο 45.000 ευρώ, ακόμα και με φυλάκιση γιατί θα έχει απειλήσει τη «σωματική και ψυχική ακεραιότητα» των οργάνων της τάξης... σύμφωνα με τους κυβερνητικούς ισχυρισμούς! Μάλιστα το συγκεκριμένο άρθρο αναθεωρεί το θεμελιώδη νόμο του 1881 για την ελευθερία του Τύπου, γεγονός που έχει προκαλέσει ακόμα μεγαλύτερες αντιδράσεις στη γαλλική κοινωνία.

Οι μεγάλες διαδηλώσεις που έχουν πραγματοποιηθεί το δεύτερο δεκαπενθήμερο του Νοέμβρη ενάντια στα νέα νομοθετήματα είναι απάντηση στους κυβερνητικούς ισχυρισμούς. Μια απάντηση που πατά και στις πρόσφατες εικόνες αστυνομικής βίας ενάντια σε πρόσφυγες που διαμαρτύρονταν στην Πλας ντε λα Ρεπουμπλίκ για τις συνθήκες διαβίωσης τους, στη ρατσιστική αστυνομική βία ενάντια σε μαύρο μουσικό παραγωγό καθώς έβγαινε από στούντιο στη γαλλική πρωτεύουσα. Ταυτόχρονα είναι νωπές οι μνήμες από το θάνατο του διανομέα Cedric Chouviat τον περασμένο Γενάρη στο Παρίσι κάτω από πόδι αστυνομικού.

Τα τελευταία χρόνια στη Γαλλία το εργατικό-λαϊκό κίνημα έχει έρθει πολλές φορές αντιμέτωπο με τις δυνάμεις καταστολής. Στα τέλη του 2018 οι ανατιμήσεις στα καύσιμα έβγαλαν χιλιάδες στους δρόμους, ενώ το ξέσπασμα της λαϊκής δυσαρέσκειας το 2019 με αφορμή το νέο ασφαλιστικό οδήγησε σε ογκώδεις απεργίες που πραγματοποιήθηκαν με πρωτοβουλία συνδικάτων που συσπειρώνονται στην Παγκόσμια Συνδικαλιστική Ομοσπονδία. Μεσούσης της πανδημίας δεν ήταν λίγες οι φορές που συνδικάτα εργαζόμενων και υγειονομικών βγήκαν στους δρόμους για να απαιτήσουν την ενίσχυση του δημόσιου συστήματος υγείας. Γι’ αυτό και η γαλλική Le Monde σε άρθρο της επισήμανε ότι το νομοσχέδιο έρχεται μετά από δύο χρόνια που αυξήθηκαν τα «περιστατικά ανυπακοής προς τις δυνάμεις της τάξης». Επομένως είναι φανερό ότι σε μια περίοδο που πυκνώνουν οι εργατικές-λαϊκές κινητοποιήσεις η ουσία αυτών των νόμων δεν είναι άλλη από ότι η γαλλική κυβέρνηση ακόμα μια φορά λαμβάνει μέτρα για τη θωράκιση του αστικού κράτους, ώστε να μπορεί με λιγότερα εμπόδια να χτυπάει τον πραγματικό εχθρό, το εργατικό κίνημα. Η γαλλική αστική τάξη επενδύει στην πανοπλία του αστικού κράτους και νομοθετεί προληπτικά αναλογιζόμενη την κλιμάκωση της λαϊκής δυσαρέσκειας και αντίστασης απέναντι στις μεταρρυθμίσεις της.

Πίσω λοιπόν από τα μεγάλα λόγια του Μακρόν περί δημοκρατίας, κρύβονται οι εκβιασμοί και η άγρια καταστολή προς το λαό, για να διαιωνίζεται η κυριαρχία του κεφαλαίου, για να δέχεται ο λαός με άμεση και έμμεση βία τα συμφέροντα της αστικής τάξης, ως δικά του συμφέροντα. Η ελευθερία την οποία ο καπιταλισμός ευαγγελίζεται αναστέλλεται και περιορίζεται με την πρώτη ευκαιρία, όπως έκανε και η Γαλλία από το 2015 ως το 2017 με πρόσχημα τις τρομοκρατικές επιθέσεις δίνοντας υπερεξουσίες στον πρόεδρο, συνολικά στην εκτελεστική εξουσία και περιορίζοντας δραστικά το συνέρχεσθαι. Τότε τα περιοριστικά μέτρα -υπό το φόβο πάντα ενός νέου τρομοκρατικού χτυπήματος- είχαν παραταθεί 6 φορές! Με πρόσχημα την πανδημία τα μέτρα αυτά ίσχυσαν εκ νέου, για να παρουσιαστούν και στη Γαλλία ως μοναδικό φάρμακο του κορονοϊού, κάτι που δεν ισχύει από ό,τι φαίνεται.

Αξίες και ευαισθησίες που τσαλακώνονται από την πραγματικότητα

Όλα αυτά γίνονται σε ένα «κράτος δικαίου», όπως χαρακτήρισε ο πρόεδρος Μακρόν τη χώρα του απαντώντας στις επικρίσεις που δέχτηκε για καταπίεση και αστυνομική βία. Δεν είναι η πρώτη φορά που ο Γάλλος πρόεδρος βάλθηκε να υπερασπιστεί τις περίφημες αξίες της «φιλελεύθερης» αστικής δημοκρατίας. Άλλωστε και το νομοσχέδιο για την καθολική ασφάλεια φέρει επίσημο τίτλο τη φράση: «Ενισχύοντας τις δημοκρατικές αρχές». Αυτός υπονοεί τις αρχές για τις οποίες μας μίλησε και στην Πνύκα λίγο διάστημα μετά την εκλογή του στο προεδρικό αξίωμα (2017) και τότε που ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ πανηγύριζαν για το νέο asset της διεθνούς πολιτικής σκηνής.

Εκεί μεταξύ πολλών επιχειρημάτων, κριτικής στην ΕΕ, και φλύαρων υποσχέσεων ο Μακρόν είπε ότι η δημοκρατία (με τη μορφή που λειτουργεί σήμερα) είναι το πολίτευμα του λαού και όπου η πλειοψηφία αποφασίζει για την έκδοση των νόμων.

Πόσο υποκριτική μπορεί να φαντάζει αυτή η δήλωση μετά από 4 χρόνια διακυβέρνησης στα οποία αυτήη πλειοψηφία έχει δει μια σειρά κατακτήσεις της να εξαϋλώνονται και όποτε έχει βγει να διαμαρτυρηθεί έφαγε τις πλαστικές σφαίρες «με το κουτάλι».

Και η γαλλική και η ελληνική και η ευρωπαϊκή και η παγκόσμια πραγματικότητα έχει δείξει την πραγματική φύση της αστικής δημοκρατίας ως δημοκρατίας των λίγων, ως δικτατορίας των μετόχων των μεγάλων εταιρειών που μπροστά στα δισεκατομμύρια των εργαζομένων δεν είναι παρά μια χούφτα. Αυτή η πραγματικότητα έχει αποδείξει ότι οι νόμοι εγκρίνονται από μια απειροελάχιστη μειοψηφία αντιπροσώπων που ψηφίζονται κάθε 4 ή 5 χρόνια σε κλίμα ιδεολογικής πίεσης και κυριαρχίας της αστικής τάξης και των κομμάτων της, αλλά και σε κλίμα καταστολής των λαϊκών αγώνων. Μιας καταστολής που θεριεύει όταν το αστικό κράτος παίρνει μέτρα για τη θωράκιση της καπιταλιστικής κερδοφορίας.

Ούτε ο Μακρόν ούτε κανείς όμοιος του δεν είναι και δεν θα μπορούσε να είναι η «προοδευτική» φωνή-αντίβαρο στη λιτότητα, στις πολιτικές του Βερολίνου, στους Όρμπαν κ.λπ. όπως κάποιοι ισχυρίζονται. Μάλιστα αυτά τα επιχειρήματα «ξαναζεστάθηκαν» και σερβιρίστηκαν με αφορμή την επιμονή ου Μακρόν για να φτιαχτεί «Ευρωπαϊκό Ταμείο Ανάκαμψης» που υποτίθεται θα βοηθήσει βαριά λαβωμένες οικονομίες της ΕΕ να ορθοποδήσουν. Αποδείχτηκε όμως ότι ο πακτωλός χρημάτων ήδη κατευθύνεται στους μεγάλους ομίλους, στη στήριξη τους από τη χασούρα. Ακόμα μια φορά αποδείχθηκε ότι κάθε βήμα που ενισχύει τη συνοχή της ιμπεριαλιστικής ΕΕ ενισχύει τη δικτατορία του κεφαλαίου και τα μέτρα ενάντια στο λαό. Και ο Μακρόν με τη σειρά του επιβεβαιώνεται ότι είναι μια ακόμα «φωνή» της εκμετάλλευσης του εργαζόμενου λαού, ένας χρήσιμος υπερασπιστής της καπιταλιστικής βαρβαρότητας.

Ιδέες από το ίδιο καλούπι

«Έχει τελειώσει η υπόθεση. Έχουν ρυθμιστεί όλες οι νομικές και τεχνικές λεπτομέρειες. Πιστεύω τις επόμενες ημέρες τα ΜΑΤ θα βγαίνουν στις επιχειρήσεις με κάμερα της οποίας η λειτουργία θα ανακοινώνεται σε αυτούς που διαδηλώνουν, ότι από τώρα αρχίζει η καταγραφή» είπε ο Υπουργός Προστασίας του Πολίτη (καταστολής και προβοκάτσιας σύμφωνα με μια άλλη πιο ασφαλή εκτίμηση) κ. Χρυσοχοϊδης, σημειώνοντας ότι αυτό το υλικό θα κρατιέται με όλους τους κανόνες ασφαλείας των προσωπικών δεδομένων και πρόσθεσε ότι «αν χρειαστεί να χρησιμοποιηθεί για προανακριτικούς λόγους, είναι προφανές ότι με άδεια του εισαγγελέα θα χρησιμοποιείται». Στο άρθρο 21 του γαλλικού νομοσχεδίου η αστυνομία και η πολιτοφυλακή εξουσιοδοτούνται να βιντεοσκοπούν με κινητές κάμερες και να έχουν πρόσβαση στο υλικό των βίντεο κατά τη διάρκεια διαδήλωσης. Η όποια ομοιότητα μόνο τυχαία δεν είναι και δείχνει ότι σε μια ΕΕ τα κυβερνητικά στελέχη των χωρών της δεν μπορούν να γεννήσουν ΜΕΘ, αλλά γεννούν συνεχώς ιδέες και πατέντες μεγαλύτερου φακελώματος και χτυπήματος όποιου σηκώνει κεφάλι.

Το κεφάλι του λαού όμως μπορεί να το χτυπούν, αλλά όχι να το κάμψουν, την υψωμένη γροθιά του ενίοτε μπορεί να τη λυγίζουν, όχι όμως να την κατεβάζουν για πάντα, τη θέληση του να ζήσει καλύτερα μπορούν απλά να την πολεμούν, να τη νικούν προς στιγμήν, αλλά όχι να τη σβήνουν. Γιατί είναι σκληρή νομοτέλεια η ταξική πάλη και καμιά εκμεταλλεύτρια τάξη δεν ξεμπέρδεψε με αυτή χωρίς να χάσει.

(Πηγές: Le Monde, Ριζοσπάστης)