Άρθρο του Ανδρέα Κοράκη, μέλους του Γραφείου του ΚΣ της ΚΝΕ:Στο Φεστιβάλ ΚΝΕ-Οδηγητή περισσότεροι ακόμα νέοι να μπουν στον δρόμο της ανατροπής του “παλιού”, της πάλης για τον νέο κόσμο, τον Σοσιαλισμό!

Ο Σεπτέμβριος έφτασε. Το 51ο Φεστιβάλ ΚΝΕ-Οδηγητή είναι γεγονός και μπορεί να είναι ακόμα πιο δυναμικό, πιο πετυχημένο, να πλημμυρίσει με χιλιάδες νέους και νέες. Το φετινό Φεστιβάλ εγκαινιάζει τη νέα πεντηκονταετία του μεγαλύτερου πολιτικού-πολιτιστικού θεσμού της χώρας, στέλνοντας ένα μήνυμα πιο επίκαιρο από ποτέ: την πάλη για την ανατροπή της καπιταλιστικής βαρβαρότητας. Με αυτή την προοπτική χτίζονται οι πιο όμορφες εικόνες στη ζωή, οι αγώνες, αλλά και …το Φεστιβάλ μας. Το Φεστιβάλ μιλάει στην καρδιά και στο μυαλό της νεολαίας γιατί φτιάχνεται με το μεράκι, την ανιδιοτέλεια και την εθελοντική προσφορά των μελών της ΚΝΕ και του ΚΚΕ, με τα χρώματα της διεκδίκησης των δικαιωμάτων και των αναγκών μας.

Μπορούμε φέτος να οργανώσουμε μια τέτοια μεγαλειώδη πρωτοβουλία γιατί το μήνυμα αισιοδοξίας που στέλνει η ανατρεπτική πολιτική πρόταση του ΚΚΕ, είναι η μόνη ελπίδα μέσα στη βαρβαρότητα που ζούμε. Ο στόχος και η προσπάθεια κάθε ΟΒ και μέλους της ΚΝΕ είναι τις επόμενες μέρες να συζητήσει, να διαδώσει το σύνθημα του Φεστιβάλ σε όσους δεν βολεύονται με τη σημερινή κατάσταση και ψάχνουν τη διέξοδο. Το Φεστιβάλ να αφήσει το δικό του αποτύπωμα, ώστε η οργή της νεολαίας για όσα ζει να στοχεύσει τον πραγματικό αντίπαλο, το καπιταλιστικό σύστημα, το κράτος και τα κόμματά του. Η δυσαρέσκεια που φουντώνει να εκφραστεί αγωνιστικά. Η αναζήτηση για το “τι μπορεί να γίνει” να συναντηθεί με την πολιτική πρόταση του ΚΚΕ.

To Φεστιβάλ μας αποτελεί μια τολμηρή νεανική «έφοδο στο μέλλον», κόντρα στον καπιταλιστικό κόσμο που φλέγεται από τη φωτιά του ιμπεριαλιστικού πολέμου, της εγκληματικής πολιτικής του αστικού κράτους που γεννά τραγωδίες, της πολιτικής που θυσιάζει τα δικαιώματα της νεολαίας στο βωμό του κέρδους.
Άλλωστε, σήμερα οι αποδείξεις για το παλιό, που σαπίζει και γίνεται ακόμη πιο αντιδραστικό, είναι πολλές, κι ας «λένε, αυτοί που βρίσκονται ψηλά, “να ο δρόμος για τη δόξα”». Ζούμε τις συνέπειες των δεκάδων πολεμικών συγκρούσεων για το μοίρασμα πλουτοπαραγωγικών πηγών, νέων πεδίων κερδοφορίας για λογαριασμό των μονοπωλιακών ομίλων, με το αίμα των λαών. Τη συνεχιζόμενη γενοκτονία του κράτους-δολοφόνου του Ισραήλ, με τις πλάτες των συμμάχων του (ΗΠΑ, ΝΑΤΟ και ΕΕ) απέναντι στον ηρωικό λαό της Παλαιστίνης που παλεύει για να αποκτήσει τη δική του πατρίδα. Τη βαρβαρότητα των 13 ωρών δουλειάς, μέρα με νύχτα, τη δουλειά όταν, όσο και όπου θέλει το αφεντικό με μισθό-χαρτζιλίκι, το αδιέξοδο να ψάχνεις να βρεις ένα κεραμίδι πάνω από το κεφάλι σου και να το πληρώνεις “χρυσό”, την καταστολή με πειθαρχικά και διώξεις σε όποιον αγωνίζεται απέναντι στην εμπορευματοποίηση της παιδείας, τη μπίζνα των ιδιωτικών πανεπιστημίων σε βάρος της μόρφωσης και των δικαιωμάτων των φοιτητών των εργατικών λαϊκών οικογενειών.
Όλα αυτά δείχνουν τη βαρβαρότητα του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής, που ζει από το αίμα, τον απλήρωτο εργάσιμο χρόνο, την εκμετάλλευση των πολλών, την εμπορευματοποίηση των ανθρώπινων αναγκών. Ο καπιταλισμός, παρά την προσωρινή του κυριαρχία, βρίσκεται σε πλήρη αντίθεση με τις ανάγκες των καιρών μας. Σήμερα μεγαλώνει συνεχώς το χάσμα ανάμεσα στο πώς θα μπορούσαμε να ζούμε και στο πώς τελικά ζούμε. Αυτό παραμένει το μεγάλο πρόβλημα της εποχής. Η κοινωνία πρέπει να απαλλαγεί από τον παρασιτισμό, την καπιταλιστική ιδιοκτησία και κερδοφορία.