Δε θα ήταν υπερβολή να πούμε ότι το περιβόητο “αντιδεξιό προοδευτικό μέτωπο” του ΣΥΡΙΖΑ έχει καταντήσει σαν τις επαναλήψεις του “Κωνσταντίνου και Ελένης”! Το βλέπουμε και το ακούμε από τα ΣΥΡΙΖΑίικα χείλη συνέχεια, αλλά έχει μπαγιατέψει.
Δεν έφταναν τα διάφορα άστεγα πολιτικά ζόμπι της σοσιαλδημοκρατίας, οι πρώην βουλευτές του ΠΑΣΟΚ, οι υφυπουργοί του Σαμαρά και του Βενιζέλου, οι Καμμένοι και οι groupies του Μπάιντεν, που προσπαθεί να συσπειρώσει ο ΣΥΡΙΖΑ, πλέον κλείνει το μάτι και απλώνει το χέρι και στους ψεκασμένους, τους εθνικιστές και τους ακροδεξιούς θύλακες της αστυνομίας (αποδεικνύοντας γιατί δεν τους άγγιξε κατά τη διακυβέρνησή του)! Άλλωστε, το βαρέλι των δήθεν “προοδευτικών μετώπων” δεν έχει πάτο…
Με άρθρο που δημοσιεύεται στην εφημερίδα “Αυγή”, ο Νίκος Τόσκας, πρώην υπουργός Προστασίας του Πολίτη της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, με κυνισμό και θράσος γράφει: «Αυτοί θα είναι μαζί μας. Ας είναι συντηρητικοί, θρησκευόμενοι, εθνικιστές. Αρκεί να είναι έντιμοι. Κατ’ αρχάς τα συμφέροντα και οι ανάγκες καθορίζουν τη στάση τους και όχι οι πεποιθήσεις ή οι ιδεοληψίες».
Το απόσπασμα αυτό, που καλεί σε συμμαχία εθνικιστές, ψεκασμένους παπάδες και άλλους συντηρητικούς ακροδεξιούς θα μπορούσε να είναι κομμάτι από ομιλία του Βελόπουλου, αλλά στην πραγματικότητα είναι από άρθρο στελέχους του ΣΥΡΙΖΑ και δημοσιεύεται στο επίσημο όργανο του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης ομολογώντας τις επικίνδυνες προθέσεις τους. Ο ΣΥΡΙΖΑ του ΝΑΤΟϊκού κοσμοπολιτισμού, της Συμφωνίας των Πρεσπών κ.λπ. δεν έχει κανένα πρόβλημα να (ξανα)συνεργαστεί με εθνικιστές. Έτσι κι αλλιώς, εθνικισμός και κοσμοπολιτισμός του κεφαλαίου, ένα τσιγάρο δρόμος είναι!
Θα μπορούσε να πει κανείς ότι το να χωρίζεις τον κόσμο με βάση την ταξική του θέση και όχι με βάση την ιδεολογική του αναφορά είναι σωστό. Όμως αυτό δεν έχει καμία σχέση με όσα λέει ο Ν. Τόσκας, γιατί απλούστατα δεν απευθύνεται στους εργαζόμενους, τα άλλα λαϊκά στρώματα, τη νεολαία, που ανεξαρτήτως ιδεολογικών αναφορών και καταγωγών μέσα στο κίνημα πρέπει να αγωνίζονται, να παλεύουν, να αναγνωρίζουν ως κοινό τους αντίπαλο τα μονοπώλια, να κατανοούν το κοινό τους συμφέρον. Αυτό που λέει ξεκάθαρα είναι ότι έχει “ανοιχτές αγκάλες” για κάθε αντιδραστική θέση, προκειμένου να γίνει ο ΣΥΡΙΖΑ “χαλίφης στη θέση του χαλίφη”, για να συνεχίσει την ίδια ανιλαϊκή σκυταλοδρομία, που πλήττει τα συμφέρονται της μεγάλης λαϊκής πλειοψηφίας και υπηρετεί τα σχέδια και τους στόχους του πραγματικού αντιπάλου του λαού.
Αποδεικνύεται πως τα “κουκιά” για την ανάληψη της διακυβέρνησης δεν κοιτάνε εθνικισμούς και τα “πλυντήρια” γυρνάνε στις 1.000 στροφές ξεπλένοντας αντιδραστικές ιδεολογίες που βρίσκονται απέναντι από το εργατικό κίνημα και είναι επικίνδυνες για το λαό, ιδιαίτερα όταν αυτές παρουσιάζονται ως μέρος μιας υποτίθεται ευρύτερης “προοδευτικής συμμαχίας”.
Βεβαίως, δεν προκαλεί καμία έκπληξη που ο ΣΥΡΙΖΑ επιλέγει αυτόν τον δρόμο. Έχει συνηθίσει, άλλωστε, τη συνύπαρξη με ακροδεξιούς στο υπουργικό συμβούλιο που μοιραζόταν τις ίδιες καρέκλες με τους ΑΝΕΛ. Τα χέρια του είναι λερωμένα.
Στα 4,5 χρόνια της «πρώτης φοράς αριστεράς» ήταν η κυβέρνηση του 3ου μνημονίου, η κυβέρνηση που χτύπησε την απεργία και την κυριακάτικη αργία, η κυβέρνηση του “ιδιώνυμου” κατά των κινητοποιήσεων για τους πλειστηριασμούς, του “διαβολικού καλού” Τραμπ, της ενίσχυσης των ΝΑΤΟϊκών βάσεων, της αναβάθμισης της στρατιωτικής συνεργασίας με τους δολοφόνους των ΗΠΑ και του Ισραήλ, των στρατοπέδων συγκέντρωσης μεταναστών και της κόλασης της Μόριας.
Σήμερα είναι η «συμπολιτευόμενη αντιπολίτευση» του «βάζουμε πλάτη», των προτάσεων για «υπουργούς κοινής αποδοχής», της στήριξης του υπερμνημονίου του Ταμείου Ανάκαμψης της ΕΕ, της υπερψήφισης των μισών αντιλαϊκών νομοσχεδίων της ΝΔ, ανάμεσά τους και εμβληματικά νομοσχέδια, όπως η προμήθεια των Rafale, η παράδοση του Ελληνικού στον Λάτση, της υπερψήφισης του μισού νόμου-εκτρώματος Χατζηδάκη για την κατάργηση του 8ωρου κ.λπ.
Είναι λογικό να βρίσκουν κοινά πατήματα με αντιδραστικά στοιχεία και να σχηματίζουν “θολά” αντικυβερνητικά μέτωπα. Ας αφήσουν, όμως, το φύλλο συκής περί “προοδευτικότητας”, γιατί πλέον έχουμε και μνήμη και πείρα. Το έργο των “αντιδεξιών μετώπων” είναι χιλιοπαιγμένο και η ιστορική πείρα επώδυνη για τους λαούς. Τα σαθρά του όρια ξεγυμνώνονται μπροστά στα καλέσματα σε εθνικιστές και ακροδεξιούς.
Ο λαός και η νέα γενιά έχουν χρέος όχι μόνο να απορρίψουν τα κάλπικα διλήμματα, αλλά και την αντιδραστική σαβούρα που σέρνουν πίσω τους.