Νομοσχέδιο για 13 ώρες δουλειάς:Η ζωή μας αλυσοδεμένη στην καπιταλιστική εκμετάλλευση

Μια ματιά στα άρθρα του νομοσχεδίου αρκεί για να καταλάβει ο καθένας ότι θέλουν να επιβάλουν και να κανονικοποιήσουν την βαρβαρότητα, νομοθετούν τον μεσαίωνα στον 21ο αιώνα. Σε συνέχεια της αποκαλυπτικής αρθρογραφίας
στον Ριζοσπάστη και των όσων καταγγέλουν τα Σωματεία, θα δώσουμε ορισμένα μόνο χαρακτηριστικά παραδείγματα του νομοσχεδίου που έχει φέρει η κυβέρνηση για διαβούλευση.
Συγκεκριμένα, το νομοσχέδιο δίνει τη δυνατότητα να πραγματοποιούνται μέχρι 4 ώρες υπερωρίας την ημέρα! Δηλαδή ο εργαζόμενος να φτάνει στις 13 ώρες δουλειάς την ημέρα, αν αθροιστούν το κανονικό ωράριο (8 ώρες) και η λεγόμενη «υπεργασία» (1 ώρα). Αν στα παραπάνω προστεθούν και οι υπόλοιποι αντεργατικοί νόμοι που έχουν ψηφιστεί, οι οποίοι αφαιρούν από τον εργάσιμο χρόνο το διάλειμμα (15΄ έως 30΄) και τον χρόνο προετοιμασίας και αποχώρησης (1 ώρα σύνολο στη βιομηχανία) τότε ένας εργαζόμενος μπορεί να σχολάσει νόμιμα μετά από 14,5 ώρες στη δουλειά!
Η κυβέρνηση επιχειρεί να χτίσει το αφήγημα του δικαιώματος του εργαζόμενου στην “επιλογή” της δουλειάς όλη μέρα. Επικαλείται σχετικό άρθρο του ατομικού εργατικού δικαίου που τονίζει ότι ο εργαζόμενος «…έχει υποχρέωση να την παράσχει (σ.σ τις υπερωρίες), αν είναι σε θέση να το κάνει και η άρνηση του θα ήταν αντίθετη με την καλή πίστη». Δηλαδή πρακτικά ένας εργαζόμενος μπορεί να αρνηθεί μόνο κατ’ εξαίρεση! Ταυτόχρονα, γίνονται αλλαγές στη διευθέτηση του χρόνου εργασίας. Σε συνέχεια του ν. Χατζηδάκη, το νομοσχέδιο διευρύνει την εφαρμογή της διευθέτησης για όλο τον χρόνο, αντί για 6 μήνες που ισχύει μέχρι σήμερα. Μάλιστα, αυτό θα γίνεται και σε επίπεδο εβδομάδας. Πρακτικά αυτό σημαίνει
ότι η εργοδοσία ισχυροποιεί ένα ακόμη εργαλείο στα χέρια της, που της επιτρέπει να καθορίζει τον εργάσιμο χρόνο των εργαζομένων αποκλειστικά στις ανάγκες της κερδοφορίας της. Για παράδειγμα, θα μπορεί να “ξεζουμίζει” τους εργαζόμενους την περίοδο αυξημένης ανάγκης και, όταν θα “πέφτει η δουλειά” να τους “παρκάρει”. Έτσι θα αυξάνει την ενταντικοποίηση στο έπακρο, ακριβώς όταν την εξυπηρετεί.

Η κυβέρνηση, αφού πρώτα δίνει τα ρέστα της να πείσει ότι οι επιχειρήσεις παρακαλάνε τους εργαζομένους να πάνε διακοπές αλλά αυτοί “βαριούνται” δύο συνεχόμενες βδομάδες καλοκαιρινής άδειας, τους φορτώνει ακόμη ένα “δικαίωμα” που δεν ήξεραν ότι είχαν ανάγκη. Πλέον, με το συγκεκριμένο άρθρο, καταργεί το δικαίωμα στη 10ήμερη συνεχόμενη καλοκαιρινή άδεια και το μετατρέπει σε 5 μέρες! Προσφέρει έτσι τη δυνατότητα στην εργοδοσία να δίνει στους εργαζομένους σπαστά την άδεια τις μέρες που δεν έχει δουλειά ή που της βγαίνουν τα οργανογράμματα, κατακερματίζοντας έτσι τη δυνατότητα να ξεκουραστούν, να προγραμματίσουν τις διακοπές τους όταν το έχουν άναγκη. Αν σκεφτεί κανείς ότι αυτό πρέπει να “συντονιστεί” με τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας ή τον κοινωνικό κύκλο …διακοπές τέλος!

Επιπλέον, δίνεται η δυνατότητα στους εργοδότες να συνάψουν σύμβαση που θα μπορεί να κρατήσει έως και 2 μέρες! Καταργεί λοιπόν στην πράξη μια σειρά από εργασιακά δικαιώματα και υποχρεώσεις του εργοδότη, κρατώντας τους εργαζόμενους “ομήρους”, αφού θα μπορεί να συνάπτει διαδοχικές τέτοιες συμβάσεις μαζί τους. Αν συνυπολογίσει κανείς ότι θα μπορούν οι εργοδότες να προχωρήσουν σε ταχεία πρόσληψη μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα, από την στιγμή που θα αντιληφθούν για παράδειγμα κλιμάκιο ελέγχου, μιλάμε για απογείωση της αδήλωτης και ανασφάλιστης εργασίας!
Παράλληλα, η κυβέρνηση δηλώνει προκλητικά ότι με το παρόν νομοσχέδιο παίρνει πρόσθετα μέτρα ασφάλειας και υγείας! Στην πραγματικότητα αυξάνει δραματικά τα ωράρια εργασίας και οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε αύξηση της πιθανότητας εργατικού “ατυχήματος”, επαγγελματικών ασθενειών, εξαντλεί σωματικά και ψυχικά τους εργαζόμενους. Δεν είναι τυχαίο ότι η πλειοψηφία των εργοδοτικών εγκλημάτων έχει γίνει υπό συνθήκες ενταντικοποίησης, άθλιων συνθηκών δουλειάς, πολλών ωρών εργασίας.

Ταυτόχρονα, στο όνομα του «ατομικού δικαιώματος στην διαπραγμάτευση», η κυβέρνηση προσπαθεί να εξασφαλίσει πως κάθε εργαζόμενος είναι μόνος του απέναντι στην εργοδοσία. Κάνουν το διευθυντικό δικαίωμα πανίσχυρο αφού με τη “θάλασσα” των ελαστικών σχέσεων εργασίας, τα δουλεμπορικά γραφεία, την ενοικιαζόμενη εργασία, τα “παραθυράκια” και τις παρεκλίσσεις, η εργοδοσία μπορεί να επιβάλει κάθε πότε, για πόσο, πώς και με τι όρους θα δουλεύει κάθε εργαζόμενος ξεχωριστά, καταργώντας στην πράξη τις συλλογικές συμβάσεις εργασίας.

Η ζωή του εργάτη ξεκινάει όταν σταματάει τη δουλειά. Όσο μεγαλώνουν τα ωράρια, τόσο μικραίνει η ζωή, η επαφή με τους ανθρώπους που αγαπά, τους φίλους, τη σχέση του, την επαφή με τον πολιτισμό, τον αθλητισμό, τη γνώση. Αυτή η “χρονομηχανή”, στην πραγματικότητα είναι η ρίζα του σάπιου καπιταλιστικού συστήματος. Η εκμετάλλευση των εργατών, οι όλο και περισσότερες ώρες απλήρωτης δουλειάς, σημαίνουν αμύθητα πλούτη για τους καπιταλιστές, φτιαγμένα κυριολεκτικά με το αίμα και τον ιδρώτα των εργαζομένων. Γι’ αυτό και πάντα το κεφάλαιο έχει στο στόχαστρο τον σταθερό εργάσιμο χρόνο. Όσο περισσότερο τον “ελαστικοποιήσουν”, τον “ξεχειλώσουν”, όσο περισσότερο μεγαλώσουν την εντατικοποίηση σε αυτό το “δοσμένο” χρονικό διάστημα, τόσο περισσότερο μεγαλώνουν τον βαθμό εκμετάλλευσης συνεπώς και την κερδοφορία τους. Αποδεικνύεται ότι στο κυνήγι του μέγιστου κέρδους δεν υπάρχουν νόμοι, όρια και κανόνες. Άλλωστε κανένας νόμος δεν εμπόδισε τους μεγαλεμπόρους να επιδιώκουν ασταμάτητη δουλειά πίσω από τα κατεβασμένα ρολά των πολυκαταστημάτων, των μεγάλων αποθηκών κ.οκ. Κανένας νόμος δεν εμπόδισε τους βιομηχάνους να ζητάνε “παρεκκλίσεις” και να παίρνουν άδεια 65.000 ώρες επιπλέον υπερωριών όπως στα ΕΛΠΕ την περίοδο της συντήρησης του διυλιστηρίου. Κανένας νόμος δεν εμπόδισε τους ξενοδόχους να κλειδαμπαρώνουν τους εργαζόμενους στα ξενοδοχεία ήλιο με ήλιο. Ίσα ίσα κάθε νόμος ερχόταν και νομιμοποιούσε την εργοδοτική αυθαιρεσία και ασυδοσία, έδεινε επιπλέον “εργαλεία” στα χέρια της. Το μόνο εμπόδιο που βρήκαν μπροστά τους αυτοί και πολλοί άλλοι, είναι το οργανωμένο, ταξικό εργατικό κίνημα, τα σωματεία και τα συνδικάτα των εργαζομένων. Αν το 13ωρο γίνει ο κανόνας τι ακολουθεί μετά;

Αν κόπτεται η κυβέρνηση για το εισόδημα των εργαζομένων, ας δώσει αυξήσεις στους μισθούς, και ας ικανοποιήσει τα αιτήματα εκατοντάδων Σωματείων, Εργατικών Κέντρων και Ομοσπονδιών που διεκδικούν Συλλογικές Συμβάσεις, μέτρα προστασίας της υγείας και της ασφάλειας των εργαζομένων στους χώρους δουλειάς, προστασία από την εργοδοτική ασυδοσία. Αντ’ αυτού, η κυβέρνηση, σε κόντρα με τα δίκαια αιτήματα των εργαζομένων, θέλει να κάνει τον μεσαίωνα κανονικότητα, φέρνοντας 13 ώρες δουλειάς. Οι νέοι εργαζόμενοι έχουμε επιλογή! Κάθε χώρος δουλειάς να γίνει απεργιακό κάστρο!
Με τον οργανωμένο και μαχητικό αγώνα μας θα επιβάλλουμε το δίκιο μας. Άλλωστε τίποτα δεν μας έχει χαριστεί, ό,τι έχουμε καταφέρει το έχουμε καταφέρει με τους αγώνες στους χώρους δουλειάς! Δεν θα παραδώσουμε τη ζωή μας στους επιχειρηματικούς ομίλους για να αυγατίζουν τα αμύθητα κέρδη τους είτε σε καιρό “ειρήνης” είτε σε καιρό πολεμικής προετοιμασίας. Τώρα είναι η ώρα που δεν περισσεύει κανείς. Δίνουμε όλες μας τις δυνάμεις σε κάθε χώρο δουλειάς, ώστε να φτάσει το απεργιακό κάλεσμα των Συνδικάτων σε όλους, τους εργαζόμενους. Με τα δίκαια αιτήματά μας για δουλειά και ζωή με αξιοπρέπεια, με τη συλλογικότητα και την οργάνωσή μας απέναντι στον πραγματικό εχθρό το καπιταλιστικό κέρδος, στην ΕΕ και στην κυβέρνηση, στα κόμματα των επιχειρηματικών ομίλων, στους ανθρώπους τους στο εργατικό κίνημα.
Ο αγώνας μας θα πάει μέχρι τέλους! Για να μπορέσουμε να αξιοποιήσουμε τις δυνατότητες της εποχής. Για να μπορέσουμε να δουλεύουμε λιγότερο και να απολαμβάνουμε περισσότερα! Για να καταργηθεί το σάπιο σύστημα της εκμετάλλευσης, των πολέμων, της φτώχειας! Σοσιαλισμός για να νικήσει το δίκιο! Γιατί η ζωή που μπορούμε να ζήσουμε με βάση τις σύγχρονες δυνατότητες, προϋποθέτει οι εργαζόμενοι να απολαμβάνουμε τον πλούτο που παράγουμε!