Στην καθημερινή μας παρέμβαση, στην προσπάθεια να συνεπάρουμε πολλούς στον αγώνα για την ανατροπή του συστήματος, την διεκδίκηση των σύγχρονων αναγκών καλούμαστε να απαντήσουμε προβληματισμούς και σκέψεις που υπάρχουν στο μυαλό των νεών, καλλιεργούν κλίμα συμβιβασμού, μοιρολατρίας, μειωμένων απαιτήσεων από τη διεκδίκηση: «ο σοσιαλισμός απέτυχε», «το κέρδος είναι το μοναδικό κίνητρο της παραγωγής», «είναι στη φύση του ανθρώπου η εκμετάλλευση», η αταξική προσέγγιση της βίας – επομένως και της επαναστατικής («καταδίκη της βίας από όπου και αν προέρχεται») είναι μερικά από αυτά.
Επιπλέον ερχόμαστε αντιμέτωποι με αντιλήψεις και ψευτοδιλήμματα που τελικά εγκλωβίζουν εντός των τειχών του συστήματος. Για παράδειγμα προβάλλεται η «σωτηρία» του περιβάλλοντος ως ζήτημα αποκλειστικά ενεργειακής πολιτικής (αξιοποίηση των ΑΠΕ αντί του λιγνίτη) και ατομικής ευθύνης (ανακύκλωση) ή ο ψηφιακός μετασχηματισμός ως εκσυγχρονισμός και πρόοδος που στο έδαφος του καπιταλισμού θα οδηγήσει δήθεν στην κοινωνική ευημερία για όλους, την ίδια στιγμή που πρόκειται για κάποια ακόμα πεδία κερδοφορίας του μεγάλου κεφαλαίου, τσακίζοντας τα δικαιώματα των εργαζομένων.
Ανεβαίνουν οι απαιτήσεις
Απέναντι στα σύγχρονα ζητήματα της διαπάλης, την προσπάθεια που γίνεται από την αστική τάξη να πατήσει στις εξελίξεις, να αξιοποιήσει τη διαχείριση της καπιταλιστικής κρίσης και την πανδημία προκειμένου να ενισχύσει το αίσθημα της «εθνικής ομοψυχίας», έχουμε σύγχρονες επεξεργασίες που μπορούν να θωρακίσουν, να συμβάλλουν ώστε, αποκαλύπτοντας τα κάλπικα διλήμματα της αστικής προπαγάνδας, να προβάλουμε επιθετικά τη σοσιαλιστική προοπτική, τη δυνατότητα για κάλυψη όλων των σύγχρονων αναγκών συνδυασμένα.
Στη Θέση 11 του πρώτου κειμένου των θέσεων της ΚΕ για το 21ο Συνέδριο του ΚΚΕ αναφέρεται πως: «Σε αυτές τις αντικειμενικές συνθήκες παρουσιάζεται μαζικά το φαινόμενο ο νέος κομμουνιστής και η νέα κομμουνίστρια να μη διαθέτουν αρκετά ισχυρό μαρξιστικό ιδεολογικό υπόβαθρο κι ένα ευρύ μορφωτικό πολιτιστικό επίπεδο που βοηθάνε ώστε η γραμμή συσπείρωσης για τα οξυμένα προβλήματα να μην επηρεάζεται από την αστική ιδεολογία και προπαγάνδα και τη λογική της αστικής διαχείρισης, των μεθόδων και των ελιγμών της αστικής τάξης, η οποία έτσι κι αλλιώς μαζικά διοχετεύεται, αναπαράγεται, ανανεώνεται και προωθείται με τα πιο σύγχρονα μέσα».
Ανεβαίνει, λοιπόν, η απαίτηση της ατομικής και συλλογικής προσπάθειας, ώστε να διαπαιδαγωγήσουμε τα μέλη και τους φίλους της ΚΝΕ να αγαπάνε το διάβασμα του πολιτικού, ιστορικού και λογοτεχνικού βιβλίου, να επιζητούν την σταθερή επαφή με τον πολιτισμό. Είναι δουλειά που πάει «κόντρα στο ρεύμα» της εποχής, γι’ αυτό χρειάζεται έγνοια, πρόγραμμα, σχέδιο, βοήθεια για να ανέβει το πολιτικό και πολιτιστικό ρεύμα στις γραμμές μας.
Δεν ξεκινάμε από το μηδέν
Έχουμε εφόδια τα οποία μπορούμε να αξιοποιήσουμε προκειμένου να μετρήσουμε βήματα. Οι εκδόσεις της Σύγχρονης εποχής, η ΚΟΜΕΠ, ο «Ριζοσπάστης» και ο «Οδηγητής» μπορούν να παίξουν καθοριστικό ρόλο, εφ’ όσον αποτελέσουν καθημερινό οδηγό για δράση και παρέμβαση:
Η μελέτη των έργων των κλασικών («Ιμπεριαλισμός» και «Κράτος και επανάσταση» του Λένιν, «Η εξέλιξη του σοσιαλισμού από την ουτοπία στην επιστήμη» του Ένγκελς κ.ά.), η κατανόηση της διαπάλης που υπήρξε στο εργατικό και επαναστατικό κίνημα για αυτά τα ζητήματα με το ρεφορμισμό και τον οπορτουνισμό (πχ «Η προλεταριακή επανάσταση και ο αποστάτης Κάουτσκι» του Λένιν) μπορούν να συμβάλλουν στην απόκτηση μεθόδου σκέψης, να κατανοείται το τι κρύβεται πίσω από τις εξελίξεις, από τη δράση αστικών και οπορτουνιστικών δυνάμεων, να διαμορφώνεται κριτήριο αγωνιστικής στάσης. Οι επεξεργασίες, τα συμπεράσματα που συλλογικά έχει βγάλει το Κόμμα μας από την προσπάθεια οικοδόμησης του σοσιαλισμού στον 20ο αιώνα, αποτελούν το μεγαλύτερο εφόδιο που έχουμε απέναντι στον αντικομμουνισμό και αντισοβιετισμό που εντείνεται. Αντίστοιχα οι επεξεργασίες για σύγχρονα ζητήματα και εξελίξεις (όπως για την «πράσινη ανάπτυξη», την «4η βιομηχανική επανάσταση» κ.ά).
Η μελέτη της πείρας του επαναστατικού κομμουνιστικού κινήματος διαμορφώνει αντανακλαστικά απέναντι στην προσπάθεια που γίνεται οι αγώνες να αποδειχθούν μάταιοι, συμβάλει στη διαμόρφωση κριτηρίου για το πώς κρίνουμε την αποτελεσματικότητά τους, πού μετριέται η πραγματική αλλαγή του συσχετισμού. Η μελέτη της πείρας της Παρισινής Κομμούνας (όπως αναλυτικά μπαίνει σε έργα των Μαρξ, Ένγκελς, Λένιν), η πορεία από την επανάσταση του 1905 στον Φλεβάρη του 1917, στις «Θέσεις του Απρίλη» και την νικηφόρα Οκτωβριανή Επανάσταση, αποτελούν το μεγαλύτερο «σχολείο» για το τι σημαίνει ταξική πάλη, πώς πρέπει οι κομμουνιστές να παρεμβαίνουν σε αυτήν, να προσαρμόζουν την δράση τους, τα συνθήματα που χρησιμοποιούν, το πώς θα μετράνε βήματα στο κέρδισμα μαζών, λαμβάνοντας φυσικά υπόψη την διαφορετική εποχή. Το Δοκίμιο ιστορίας του Κόμματος, επίσης, αποτελεί ένα σημαντικό εργαλείο
Και για όλα αυτά… πόσες φορές έχουμε σκεφτεί «να μπορούσαμε να τα δώσουμε παραστατικά»; Το λογοτεχνικό βιβλίο βοηθάει σε αυτό, τη μετάδοση συμπυκνωμένης πολιτικής και κοινωνικής πείρας με ζωντανό τρόπο. Για παράδειγμα η επαναστατική κατάσταση είναι ένας πολύ συμπυκνωμένος χρόνος με επαναστατική δυναμική. Ποιος μπορεί να το κατανοήσει αυτό αν δεν διαβάσει τις «Δέκα μέρες που συγκλόνισαν τον κόσμο», ή το «Ο Λένιν τον Οκτώβρη»;
Επομένως, η ατομική προσπάθεια του καθενός για αυτομόρφωση, δεν είναι μόνο ένα χόμπυ ή μια ακόμα διέξοδος να περάσουμε δημιουργικά τον ελεύθερο χρόνο μας. Αποτελεί ένα ακόμα λιθαράκι ώστε να γίνουμε πιο ικανοί στην καθημερινή μας, επαναστατική πάλη.
Κωνσταντίνα Τσιουπρά,
Μέλος του Γραφείου του ΚΣ της ΚΝΕ