Ένα κείμενο γροθιά στο στομάχι…
Παρ, Απρ 2, 2021
Πολλές φορές χρησιμοποιούμε πολλά λόγια και αριθμούς για να περιγράψουμε τις ευθύνες όλων των κυβερνήσεων όσον αφορά τις ελλείψεις σε προσωπικό και υποδομές στα δημόσια νοσοκομεία, να εξηγήσουμε τι σημαίνει για την κάλυψη των αναγκών του λαού το γεγονός ότι αυτά λειτουργούν με τα κριτήρια της αγοράς, αλλά και η ύπαρξη του ιδιωτικού τομέα της υγείας.
Όμως εδώ δεν μιλάμε για θεωρία. Μιλάμε για χειροπιαστές, τραγικές συνέπειες που αφορούν ανθρώπινες ζωές. Σήμερα, λοιπόν, που η κυβέρνηση εξακολουθεί να μην επιτάσσει τον ιδιωτικό τομέα της υγείας, που ο Πρωθυπουργός μας ενημερώνει ότι η πανδημία «διέλυσε το στερεότυπο του «ανάλγητου» ιδιωτικού τομέα» και ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ δεν κρύβει ότι θέλει έναν ιδιωτικό τομέα «με λόγο και ρόλο», θεωρήσαμε σκόπιμο να αναδημοσιεύσουμε αποσπάσματα του κειμένου της Αγγελικής Μπαλαδήμα, καρδιολόγου-εντατικολόγου, επιμελήτριας στα Τμήματα Επειγόντων Περιστατικών του «Ευαγγελισμού».
Το κείμενο που πρωτοδημοσίευσε ο «Ριζοσπάστης του Σαββατοκύριακου» 27-28/3, αποτυπώνει με τον πιο ζωντανό τρόπο την κατάσταση που βιώνουν αυτές τις μέρες εργαζόμενοι και ασθενείς στα δημόσια νοσοκομεία.
(…) Η πανδημία μας βρήκε ανοχύρωτους και κατασυκοφαντημένους. Τάχα η δημόσια Υγεία και οι δημόσιοι υπάλληλοι - υγειονομικοί έφταιγαν για όλα. Χρέη - υποβάθμιση - ανεπάρκειες, όλα αποδόθηκαν στο «κακό DNA» του Δημοσίου. Δεν τόλμησαν όμως ποτέ να θίξουν την επιχειρηματική λειτουργία στην Υγεία, τις «υπόγειες διαδρομές» με φαρμακευτικούς και ιατρικούς ομίλους, ιδιώτες προμηθευτές υλικών - εξοπλισμού, τη στήριξη στα παραμάγαζα επίορκων που οι ποδιές τους ήταν σαν «καλοσιδερωμένα σακάκια», όταν η δική μου ήταν γεμάτη ακουστικά, οξύμετρα, beeper, στυλό, χαρτάκια με υποχρεώσεις, εισιτήρια, εξετάσεις...
Χαμένη σ’ αυτήν την εικόνα μπαίνω μέσα, χαιρετώ, βάζω την ποδιά - γραφείο, από πάνω άλλη μιας χρήσης, μάσκα, γάντια, γυαλιά και βγαίνω...
Και αντιμετωπίζω αυτό που ήδη ξέρω. Ουρές αρρώστων που περιμένουν με απελπισμένο βλέμμα, χωρίς αποστάσεις (πού να βρεθεί χώρος για αποστάσεις;), και οι συγγενείς στο προαύλιο, ανάμεσα στα ασθενοφόρα, με το αυτί κολλημένο στην είσοδο μήπως και ακούσουν την αναγγελία του ονόματός τους, ότι τους ζητά ο γιατρός για διευκρινίσεις.
Εμείς νιώθουμε το βάρος της ευθύνης. Αυτοί;
Οι ασθενείς περιμένουν, υπομένουν, υποφέρουν, φοβούνται και δικαιολογημένα αγανακτούν. Και εγώ νιώθω όλο το βάρος της ευθύνης. Και αναρωτιέμαι, δεν νιώθουν ευθύνη αυτοί που «ελαφρά τη καρδία» υπέγραψαν τις αμελητέες προσλήψεις; Που μετακινούν γύρω-γύρω στα νοσοκομεία το ίδιο εξουθενωμένο υγειονομικό προσωπικό τάχα για να καλύψουν τα πολλαπλάσια κενά; Αυτοί που δεν αγόρασαν καρέκλες μεταφοράς ασθενών; Αυτοί που δεν προνόησαν για επαρκείς και κατάλληλους χώρους αναμονής; Δεν υπάρχει ευθύνη που δεν υπάρχει η απαραίτητη υλικοτεχνική υποδομή; Κανένας δεν φταίει που έναν χρόνο τώρα δεν κατασκευάστηκαν οι αναγκαίες ΜΕΘ; Που δεν άνοιξαν τα κλειστά νοσοκομεία; Γιατί θα πρέπει να μετακινήσω δυο και τρεις φορές μέσα στη νύχτα ασθενείς προς άγνωστη κατεύθυνση (καθώς τα ελάχιστα διαθέσιμα κρεβάτια «μπουκώνουν» εν ριπή οφθαλμού) με τα λιγοστά αυτοκίνητα του ΕΚΑΒ και βάζοντας, εν γνώσει μας, σε ακόμη μεγαλύτερο κίνδυνο αυτόν που μεταφέρεται;
Μετράω αστραπιαία οξυγόνα, καταγράφω τρέχοντας τους ασθενείς, εκτιμώ σε δευτερόλεπτα καρδιογραφήματα και αποφασίζω για εισαγωγές. Βάζω ειδική στολή για να μπω στα Covid. Περνάω από έναν διάδρομο με τον κόσμο να περιμένει. Εξετάζω, εκτιμώ εργαστηριακά, χτυπάνε τηλέφωνα, ζητάω εξετάσεις. Πώς να πω στον άρρωστο ότι πρέπει να περιμένει 3 ώρες για αξονική, 4 ώρες για να βγει το τεστ; Πώς να πω σε αυτόν που ήρθε με ΕΚΑΒ από την Καλλιθέα ότι τώρα ίσως χρειαστεί να πάει να νοσηλευτεί στα Μελίσσια; Πώς να πω στην κόρη μιας 70χρονης γυναίκας να της μάθει να χρησιμοποιεί το κινητό της, γιατί πρέπει να μείνει μόνη της;
Δέχομαι τον πόνο τους, τον φόβο τους και την ανασφάλειά τους. «Αν χρειαστεί να διασωληνωθώ θα ήθελα να προλάβω να πω κάποια πράγματα», μου λέει. «Κρεβάτι στη μονάδα έχετε;».
Μια καλοντυμένη κυρία μού λέει, «πληρώνω 3.000 ευρώ για ιδιωτική ασφάλιση, πήγα εκεί, πλήρωσα το τεστ και δεν με δέχονται». Να της πω ότι και εν μέσω πανδημίας ο μεγαλοκλινικάρχης πλουτίζει κι άλλο; Ότι πριμοδοτείται έμμεσα ως «καθαρός» από τον ιό και δρέπει τα κέρδη από τα κομμένα χειρουργεία του «Ευαγγελισμού» που βρίσκουν εκεί διέξοδο; Να της πω ότι πριν λίγα χρόνια λέγανε: «Δεν μας χρειάζεται το ζημιογόνο ΕΣΥ»; Να της πω ότι έπρεπε να επιτάξουμε τα κρεβάτια της κλινικής όπου απευθύνθηκε χτες; Να της πω για τις ΣΔΙΤ που συνεχίζουν να οργανώνουν εν μέσω πανδημίας, που υποβαθμίζουν ακόμα περισσότερο τα δημόσια νοσοκομεία, για να κερδίζουν οι ιδιώτες ακόμα και μέσα από τις δημόσιες δομές; Να της πω για την αποδιαρθρωμένη και ανεπαρκή Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας όπου κανονικά θα έπρεπε να είχε απευθυνθεί (αν υπήρχε!) και να μη στοιβάζεται στο τριτοβάθμιο νοσοκομείο;
Λέω μόνο στη νοσηλεύτρια που δουλεύει με σύμβαση και σκέφτεται αν και πότε θα ανανεωθεί, να αυξήσει τη ροή του οξυγόνου στον κύριο δίπλα της, και την ίδια στιγμή σκέφτομαι αν θα αντέξει το σύστημα παροχής οξυγόνου του νοσοκομείου (…).
Τώρα λογαριαζόμαστε, γιατί ο λογαριασμός μετριέται σε ανθρώπινες ζωές!
Όχι λοιπόν, δεν «θα λογαριαστούμε μετά»! ΤΩΡΑ λογαριαζόμαστε γιατί τώρα πληρώνεται κι ο λογαριασμός και τον μετράμε σε ανθρώπινες ζωές! Στα κανάλια κάθε απόγευμα εκείνους που «φύγαν» από τον ιό, μα εμείς μετράμε κάθε στιγμή όλους αυτούς που χάνονται και από κάθε άλλη παραμελημένη νόσο. Και που θα μπορούσαν στον 21ο αιώνα να έχουν σωθεί!
Μην ξανακούσω χειροκροτήματα για ήρωες. Οι ήρωες δεν είναι «συντεχνία», δεν ξεφύτρωσαν από το πουθενά, δεν στέκονται όρθιοι απ’ την καλή τους την καρδιά... Οι ήρωες (…) ήταν και είναι μόνο ο λαός που διαλέγει μετερίζι και αγωνίζεται (…).